என் மகனே

பெண் பிள்ளைமீது
பேரவா கொண்ட
அன்பின் அப்பன்தான் நான்
ஆனாலும்
தப்பி பிறந்துவிட்டாய்
தலைமகனாய் எனக்கு.

பல் முளைத்ததைகூட
என் கன்னங்களில்
பதிய வைத்துதான்
உனது
வரலாற்றை துவங்கினாய்.

அம்மாவென்று சொன்னால் ,
மம்மியென்றும்
மம்மி என்று சொன்னால்,
பந்தால் என்னை அடித்தும்தான்
பாடம் கற்று கொடுத்தாய்.

முதல் மாணவனாய்
நீ இருக்க வேண்டும்
என்ற
எனது ஆசையை
மூட்டை கட்டி
வைத்து விட்டேன்.

விளையாட்டு, இசை
கவிதை ,ஓவியம்
ஏதோ ஒன்றிலாவது
ஆர்வம் இருக்குமென்று
கூர்ந்து பார்த்து
நெஞ்சின் மீது
தூங்க வைக்கிறேன்.

சுறுசுறுப்பாய் இருக்கும்
உனது கனவுகள்
பயத்தை எனக்கும்
அல்லவா கற்பிக்கிறது
உனது அழுகையின் ஊடே

பதினைந்து வருடங்களை
பாடுபட்டுத்தான்
கடத்திவிட்டேன்
உனதம்மா நரைமுடிகளோடு
எனது மண்டையை பிய்த்து.

எத்தனையோ
செலவினங்களுக்கு
பின்னர்தான்
முதல் சுப செலவாகியது
அந்த நிகழ்ச்சி.

ரோபாவை எனது
இரண்டாவது பிள்ளையாக
தத்தெடுத்து கொண்ட
போதிலிருந்து
அன்பின் அர்த்தத்தை
வெளிபடுத்தி
வெற்றிக்கான கோட்டையில்
உனது அப்பாவின் பெயரை
சூட்டி நிற்கிறாய்.

உனது அம்மாவின்
கண்ணீர்த்துளிகளுக்கு
நான் நிச்சயம்
கடமை பட்டு இருக்கிறேன்.

எனது சுண்டு விரலை
பிடித்து கொண்டிருக்கும்
கடைக்குட்டி
ரோபாவின்
பாசத்தோடு
நீயும்
அதன்
தோள்மீது கைபோட்டு
அனைத்திருக்கும்
நம் குடும்பம்
வரலாறுதான்.

பிள்ளைகள்தான் வீட்டிற்கு
என்றும் மகிழ்வைத்தரும்
நல்ல கவிதை நன்றி அண்ணா

நல்ல நடை .. மனசை என்னவோ செய்கிறது ஆயினும் இதில் ரோபோவாக காட்டப்படும் பாத்திரம் புரிய வில்லை. மன்னிக்கவும் ராஜ ...கொஞ்சம் விளக்குங்கள்...

கவிதை அருமை எனக்கும் புரியவில்லை ரோபா என்றால் பெயரா

அதே சந்தேகம் எனக்கும் வந்தது இரண்டாவது பிள்ளையின் பெயரென நான் எடுத்துக்கொண்டேன்

மிகவும் அருமையான பாச உணர்வுக்கவிதை மனம் நெகிழ்கிறது
இச்சந்தர்ப்பத்தில் குழந்தைகளின் நெருக்கம் ஞாபகத்துக்கு வருகிறது அதுவில்லாத சுகம் வேதனையானது

ரோபாவா அது என்னது ஒன்னும் புரியவில்லையா

ரோபோவென்றால் இயந்திர குழந்தை பின்னூட்டம் தந்த அன்பர்களுக்கு மிக்க நன்றி !