குமாரும் திருடனும்

குமார் தனது வீட்டின் ஒரே மகன். அவன் ஒரு தைரியசாலியும் கூட, கிராமபுரத்தில் வசித்து வரும் அவர்களது குடும்பம் ஓரளவு வருமானத்தில் வாழ்கிறது.

ஒருநாள் குமாரின் பெற்றோர்களுக்கு, தங்களின் நெருங்கிய உறவினரின் இறுதிச் சடங்கிக்கிற்கு கட்டாயம் செல்ல நேரிட்டது. அத்தோடு குமாருக்கு அடுத்த நாள் பள்ளியில் முக்கிய பரீட்சை உள்ளதால் அவனை வீட்டில் விட்டுச் செல்லும் சூழ்நிலை ஏற்பட்டது. ஆகவே பக்கத்து வீட்டுக்காரரான சிவா அங்கிளின் பொறுப்பில் குமாரை விட்டுவிட்டு முதல்நாள் காலையிலே அங்கு புறப்பட்டுச் சென்றனர்.

குமார் அன்று பள்ளியிலிருந்து வீடு திரும்பினான், சிவா அங்கிள் தந்த அன்றைய மதிய உணவை சாப்பிட்டு விட்டு தனது வீட்டில் பரீட்சைக்கு படிக்கத் தொடங்கினான். மாலை இருட்டத் தொடங்கியது. குமாரின் பெற்றோர் அடுத்த நாளே வந்து விடுவதாக சொல்லி இருந்தனர். அவர்களையே நினைத்தபடி குமார் பாடங்களை படித்துக் கொண்டிருந்தான். மாலை 7 மணியளவில் சிவா அங்கிள் குமாரின் வீட்டுக் வந்தார். "வாங்க அங்கிள்" என்றான். "குமார் படிக்கிறியா? நல்லாப் படிப்பா, இந்தா இது டினருக்கு சாப்பிட்டுரு" என்று அன்றைய இரவு உணவை கொடுத்து விட்டு, கவனமாக கதவுகளை மூடிவிட்டு உறங்குமாறும், ஏதும் பிரச்சனை என்றாள் தன்னை கூப்பிடுமாறும் சொல்லிவிட்டுச் சென்றார்.

குமாரும் உணவை சாப்பிட்டு விட்டு, நாளை பரீட்ச்சைக்கு ஏற்ப தன்னைத் தயார்படுத்திக் கொண்டான். பின் உறக்கம் கண்களை தழுவ, கதவுகளை சரியயாக மூடிவிட்டு மேல் மாடியில் இருக்கும் தன் அறைக்குச் சென்று கட்டிலில் படுத்துக் கொண்டான். எப்போதும் தன் பெற்றோரிடம் சொல்லிவிட்டுதான் படுப்பான், அன்று மற்றும் ஒரு மாதிரியாய் இருந்தது. நன்றாக உறங்கிக் கொண்டிருந்த குமாருக்கு ஏதோ ஒரு சத்தம் அவன் காதுக்கு எட்டியது, திடுக்கிட்டு விழித்தான். அது பிரம்மையாய் இருக்கும் என்று மனதை சாமாதானம் செய்துக் கொண்டான். மறுபுறம் சாய்ந்து கண்களை மூடிக்கொண்ட குமாருக்கு உறக்கம் வரவில்லை. மீண்டும் அதே சத்தம் கேட்க கொஞ்சம் பயந்தான். ஆனால் சற்று கூர்ந்து கேட்டான், தன் வீட்டுச் சமயலறையில் பாத்திரங்கள் உருளும் சத்தம், ஆக யாரோ திருடன் உள்ளே புகுந்திருக்கக் கூடும் என்று உகித்தான். இருப்பினம் அது பூனையாகவும் இருக்குமோ என்று யோசித்த குமாருக்கு உடனே பதில் கிடைத்தது. வேறு சில சத்தங்களும் கேட்க அது திருடனாகத்தான் இருப்பான் என்று முடிவு செய்தான்.

குமாருக்கு நாம் ஏதும் சத்தம் போட்டால் திருடன் நிச்சயம் தப்பித்து விடுவான், ஆக ஏதாவது செய்து திருடனை பிடிக்க வேண்டும் என்ற துணிச்சல் ஏற்பட்டது. குமாரின் தந்தை அவனுக்கு ஒரு கைப்பேசி தந்து விட்டுச் சென்றது நினைவு வர, உடனே அதைத் தேடினான். நல்லவேளை குமாரின் கட்டிலின் அருகே உள்ள மேசையில் இருந்ததால் சற்றேன்று எடுத்துக் கொண்டான். முன் எச்சரிக்கைக்காக கைப்பேசியில் சிவா அங்கிளின் தொலைபேசி இலக்கங்களுக்கு தொடர்பு கொண்டான். "ஹலோ அங்கிள், நான் குமார்தான் பேசுறன், எங்க வீட்ட திருடன் புகுந்து இருக்கிறான், என்று நினைக்கிறேன், நீங்க உடனே காவல் நிலையத்துக்கு அறிவித்து, சத்தமில்லாம வாங்க" என்று மிக மெதுவாகவும் விரைவாகவும் சொல்லிவிட்டு கைப்பேசியை வைத்தான்.

மேலும் சில சத்தங்கள் மெதுவாக குமாருக்கு கேட்டது. திருடன் இன்னும் ஏதோ எடுத்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறான் என்று உறுதிப் படுத்திக் கொண்டான். ஆனால் தானும் எச்சரிக்கையாக இருக்கவேண்டுமே என்று யோசித்தான், மெல்ல கட்டிலிருந்து எழுந்தான். அறை சிறிது வெளிச்சமாகவே இருந்தது, தனது பேட்டை தேடி கையில் எடுத்து வைத்துக் கொண்டான். தன் அறைக் கதவின் அருகே போய் நின்று திருடன் எங்கே என்று சத்தத்தின் மூலம் உணர்ந்தான். திருடன் இன்னும் மேலே ஏறவில்லை என்று தனக்குள் கூறினான். பின் தன் அறைக்கதவை இலேசாக திறந்து வெளியே வந்தான். தன் காலடிகளை மெதுவாக எடுத்து வைத்து நடந்தான். திருடனைத் தேடி கவனமாக மாடிப்படியில் கீழே இறங்கி வந்தான்.

திருடன் தன் வேலையை சமையலறையில் முடித்து விட்டு அங்கிருந்து வெளியேறிக் கொண்டிருந்தான். அவ் இருட்டிலும் திருடனின் நிழல் குமாரின் கண்களுக்கு தெரிந்தது. அத் திருடன் தன் கையில் கத்தி போன்ற ஆயுதம் வைத்திருப்பதை கவனித்தான். குமார் சற்று பதட்டப்பட்டாலும் மாடிப்படியின் பின்பக்கமாக ஒழிந்துக்கொண்டான், எப்படியும் இன்னும் சிறிது நேரத்தில் ராஜு அங்கிளும் காவல் அதிகாரிகாரிகளும் வந்து விடுவார்கள் என்ற நம்பிக்கையுடன் திருடனின் நடவடிக்கைகளை கவனிக்கத் தொடங்கினான். திருடன் மாடிப்படியில் ஏறிக்கொண்டிருந்தான். குமார் கடவுளையும் வேண்டிக் கொண்டிருந்தான்.

திருடன் தன் அறைக்குள் செல்வதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான், சிறிது நேரத்தில் இலேசாக முன் கதவு தட்டும் சத்தம். புரிந்து கொண்ட குமார் கதவின் அருகே சென்று மெல்ல திறந்தான். அப்போதுதான் குமாருக்கு உயிர் வந்தது போல உணர்வு. ஆம் அங்கே சிவா அங்கிளும் காவல் அதிகாரிகள் மூன்று பேரும் நின்று கொண்டிருந்தனர். குமார் உடனே மேல் மாடியில்தான் திருடன் உள்ளான் என்பது போல கையால் சைகை காட்டினான். காவல் அதிகாரிகளும் சப்தம் இன்றி மேல் மாடிக்கு விரைந்து, லாவகமாக திருடனை பிடித்தனர். அவன் திருடிய பொருட்களை மீட்டனர்.

காவால் அதிகாரி அவனை காவல் நிலையத்துக்கு அழைத்துச் செல்லுமாறு கூறிவிட்டு குமாரிடம் வந்து "நல்ல காரியம் செய்திருக்க குமார், இவன் இந்தப் பகுதியில் பல திருட்டுக்களை செய்துவிட்டு எங்களிடமிருந்து தப்பித்து வந்தான், இன்று வசமாக மாட்டிக் கொண்டான், உனக்கு ஒன்றும் ஆக வில்லையே?" என்று கேட்டார். குமாரும் இல்லை என்று கூறியதுடன் தான் தற்காப்புக்காக தனது பேட்டை கையில் வைத்திருந்ததாகவும் கூறினான். "நல்லது, அப்படிதான் தைரியமாகவும் எச்சரிக்கையாவும் இருக்கனும்" என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றார். சிவா அங்கிளும் "நல்ல வேலை சீக்கிரமா எனக்கு தகவல் சொன்ன இல்லாட்டி அவ்வளவுதான்" என்றார். அத்தோடு குமாரின் பெற்றோர் வரும் வரை அவனை தன் வீட்டிலேயே தங்கச் செய்தார். குமாரும் சிவா அங்கிளுக்கு தனது நன்றிகளை தெரிவித்துக் கொண்டான்.

முக்கியமான நேரத்தில் நாம் சிந்திக்க மரப்பது உண்டு அவசரப்படுவோம் அப்படி இல்லாமல் நிதானமாக சிந்திதால் அனைத்தும் நன்றாக நடக்கும் சிறந்த ஒரு கதை நன்றி பாஸ் பகிர்விற்க்கு

:];: :];: :];: