விட்டுக்கொடுத்தல்

‘எப்போதும் நானேதான் விட்டுக் கொடுக்கணுமா?’ இந்தக் கேள்வி குழந்தைகள் முதல் வளர்ந்தவர்கள் வரை அனைவருக்கும் உண்டு. இந்த உலகமே நமக்கேற்றபடி, நாம் விரும்பும்படி இயங்க வேண்டும் என்பதுதான் நம் எல்லோரின் எதிர்பார்ப்பும். எல்லோரும் நம் முடிவுக்குக்  கட்டுப்பட வேண்டும். நாம் சொல்வதை சரி என ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அப்படிப்பட்டவர்களைத்தான் நாம் நம் அன்புக்குரியவர்களாக வைத்துக்  கொள்ள முனைகிறோம். அதே எதிர்பார்ப்பும் ஆசையும் நம்மைப் போலவே நம்மைச் சார்ந்தவர்களுக்கும் இருக்கும் என்பதை எப்போதும் மறந்து  விடுகிறோம். குறிப்பாக திருமண வாழ்க்கையில் தம்பதியிடையே இந்த மனப்போக்கு இருந்தால் அது அவர்களது உறவுக்கு நல்லது செய்யாது.

கொடுக்கிற மனோபாவமும், திரும்பப் பெறுகிற மனோபாவமும் தம்பதியிடையே மிக மிக முக்கியம். அன்பு உள்ளிட்ட எதையும் பகிர்வதில்  அவர்களுக்கிடையில் 50:50 பங்களிப்பு அவசியம். ஆனால், நாம் என்ன செய்வோம்? ஒருவர் மீது அளவுக்கு அதிக அன்பாக இருப்போம். அந்த அன்பை  அப்படியே திரும்ப எதிர்பார்ப்போம். அது கிடைக்காதபட்சத்தில் ஏமாற்றமடைவோம். அதைத் தொடர்ந்து அவர்கள் மீது அன்பு செலுத்துவதை  அதிரடியாக நிறுத்துவோம். வாழ்க்கைத்துணை விஷயத்தில் இந்த அணுகுமுறை மிகவும் தவறானது... மரியாதையற்ற செயலும்கூட!

அதைத் தவிர்த்து நீங்கள் என்ன கொடுக்கிறீர்களோ அதை நூறு சதவிகிதம் அப்படியே திரும்ப எடுத்துக்கொள்ள நீங்களே முனையலாம். நாம் நம்  துணைக்கு என்ன கொடுக்கிறோம், நமக்கு என்ன எடுத்துக் கொள்கிறோம் என்று ஒப்பிட்டுப் பார்க்கலாம். விலைமதிப்பில்லாத அன்பில் தொடங்கி,  விலை வைக்கக்கூடிய பொருட்கள் வரை எல்லாவற்றுக்கும் இந்த விதி பொருந்தும். சிலர் தன் வாழ்க்கைத்துணையை விழுந்து விழுந்து உயிரையே  கொடுத்து கவனிப்பார்கள். ஆனால், தன்னைக் கவனித்துக் கொள்வதில் அலட்சியம் காட்டுவார்கள்.

நீங்கள் இந்த ரகம் என்றால் உடனடியாக உங்களை மாற்றிக் கொள்ளுங்கள். உங்கள் துணைக்கு புது உடை வாங்கித் தருகிறீர்கள் என்றால்,  உங்களுக்கும் ஒன்று வாங்கிக் கொள்ளுங்கள். ஒருவேளை உங்களுக்கு உடை தேவையில்லை என்றால் வேறு தேவையை நிறைவேற்றிக்  கொள்ளுங்கள். உங்கள் துணைவரின் உடல்நலத்துக்காகப் பார்த்துப் பார்த்து சமைத்துக் கொடுக்கிற நீங்கள், உங்கள் ஆரோக்கியத்திலும் அதே அளவு  அக்கறை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். ஒருசிலர், எப்போதும் தன்னைப் பற்றிய  சிந்தனையில் தன்னைத்தானே கவனித்துக் கொண்டு, துணையை  அலட்சியப்படுத்துவார்கள். ஒருவேளை இந்த ரகத்தைச் சேர்ந்தவராக இருந்தாலும் நீங்கள் நிச்சயம் மாற வேண்டும்.

உங்களுக்காக நீங்கள் எடுத்துக்கொள்கிற அக்கறையை துணையிடமும் காட்ட வேண்டும். இதுதான் சரியான அணுகுமுறை. வீட்டு வேலைகளைப்  பகிர்ந்து கொள்வது முதல் குழந்தைகளைப் பார்த்துக்கொள்வது வரை எல்லாவற்றுக்கும் ஒரே சித்தாந்தம்தான்.  சரிபாதி பகிர்வு! கணவர் புதிய வாகனம்  வாங்குகிறார். உங்களிடம் இருப்பதோ பழைய வாகனம். கணவரின் புது வண்டியை நீங்களும் ஓட்டலாம். அதற்கு அவரிடம் அனுமதி கேட்டுக்  காத்திருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. வாரத்தில் 3 நாட்கள் அவரும், மீதி  3 நாட்கள் நீங்களும் ஓட்டுவதாக முடிவெடுக்கலாம். பெரும்பாலும் இது  போன்ற விஷயங்களில் வாழ்க்கைத்துணை ஆட்சேபம் தெரிவிப்பதில்லை. அதுவே ‘உனக்கு மட்டும் புதுசு... நான் மட்டும் பழசையே வச்சிருக்கணுமா?’  என ஆரம்பிக்கிற போதுதான் பிரச்னை.

விட்டுக் கொடுத்து, பெற்றுக் கொள்கிற இந்த அணுகுமுறைக்கு வெறும் மனது மட்டும் போதாது. நிறைய பக்குவமும் பயிற்சியும் தேவை. எந்த  இடத்தில் யார் விட்டுக் கொடுப்பது சரி என்கிற தீர்க்க தரிசனத்துடன் எந்தவொரு விஷயத்தையும் அணுகும் மனோபாவம் வேண்டும். உதாரணத்துக்கு  உங்கள் கணவருக்கு வேறு ஊருக்கு வேலையில் மாற்றலாகிறது. அங்கே போனால் அவருக்குப் பதவி உயர்வுடன், சம்பள உயர்வும் நிச்சயம்.  உங்களுக்கோ பிறந்தது முதல் அத்தனை வருடங்கள் வாழ்ந்த ஊரை, மனிதர்களை, உறவுகளை விட்டு புதிய இடத்துக்குப் போவதில் தயக்கம். ‘நான்  சொல்ற இடத்துக்கு நீ வந்தாகணும்...’ எனக் கணவர் கட்டளையிடுவதோ, ‘உனக்கு வேணும்னா நீ போ.

நான் இங்கேயே இருந்துக்கறேன்’ என மனைவியோ ‘எடுத்தேன் கவிழ்த்தேன்’ என இந்த விஷயத்தில் முடிவெடுக்கக் கூடாது. இருவர் தரப்பிலும்  உள்ள நல்லது கெட்டதுகளை ஆராய்ந்து, யார் விட்டுக் கொடுப்பது சரியான முடிவாக இருக்கும் என யோசித்துச் செயல்படுவதே சிறந்தது. உடனடியாக  முடிவெடுக்க வேண்டும் என்றில்லை... அந்த விஷயத்தை சற்றே ஆறப் போடலாம். சண்டையில்லாத மனநிலையில் இருக்கும் போது அதைப் பற்றி  இருவரும் பேசி, ஒரு முடிவுக்கு வரலாம். அதுதான் உங்கள் இருவரின் அன்யோன்யத்தையும் அதிகரிக்கும்.