கல்லறைக் கண்ணீர்த் துளிகள்

நான் எழுதும் வார்த்தைகள் யாவும்
என் மனதில் குழிதோண்டி
விதைகளாக புதைக்கப்பட்டவை!
என் கண்ணீர்த் துளிகளையே
தண்ணீராய் எண்ணி
நான் வளர்த்த சோகச்செடிகள்!
நண்பர்களுக்குக் கூட
சொல்ல இயலாமல்
என் தலையனைக்குள்ளும்
போர்வைக்குள்ளும்
காக்கப்பட்ட கவலை கீதங்கள்!
என் அன்னை என்னைக்
கருவறையில் காத்ததைப் போல
என் கண்களால் காக்கப்படும்
கல்லறைக் கண்ணீர்த் துளிகள்!
மரணத்தின் முன்னால்
அனைவரும் மழலைகள் தான்,
மண்டியிட்டு அழத்தான் வேண்டும்!
இது அனைவருக்கும்
பொதுவாக எழுதப்பட்ட
ஒரு தனி நபரின்
உரிமை சாசனமாகும்!
மனித வாழ்வில் மரணம்
எத்தனை மாற்றங்களைக்
கொடுக்கவல்லது என்பதைக் கூறும்
இயல்புக் கருத்துக்களாகும்!
ஒருவரின் மரணத்திற்கு
எந்த சலனமும் காட்டாத மனது,
இன்னொருவரின் மரணத்தில்
கரைந்தே போய் விடுகிறது!
என் வாழ்வில் வந்த மரணம்
கருணை இல்லாதது,
வாழ வேண்டிய வயதில்
வாழ்வின் முடிவை எழுதியது;
உலகை அறியாத வயதில்
தம் தந்தையே உலகம் என
எண்ணிய குழந்தைகளின்
வாழ்வில் வருத்தத்தையே
மழையாய் தூவிச் சென்றது!
எனக்குள் ஒரு பெரிய
மரண சாசனத்தையே
வரைந்து சென்றது!
அழுது அழுது என் கண்ணீரும்
வற்றி போன நிலையில்
என் மனதில் கரையாமல்
என்னை வருத்தும்
கொடுமை நிறைந்தது!
மறக்க முயற்சிக்கும் வேளைகளில்
எனை மரிக்க வைக்கிறது!
வாழ்வை விரும்பிய- என்னை
வெறுக்க வைக்கிறது !
மரணத் தீர்ப்பு எழுதியவுடன்
உடைபடும் பேனாவாய் இன்று நான் ;
மரணம் ஒருவரைக் கொன்றது
அதனால் இன்று -என்  
இதயம் முழுமையாய் நின்றது!
காரணம் கூறத் தெரியவில்லை
காலம் முடியும் வரை இந்தக்
காயம் ஆறுவது சாத்தியமில்லை!

அத்தனை வரிகளும் அருமையான வரிகள் தொடருங்கள் உங்களின் பயனத்தை.