ஒரு தாயின் ஏக்கம்

by **நண்பன்** Tue 22 Feb 2011 - 14:41

குறுங்கதை
kண்டியிட்டு கொண்டு தனது வீட்டை மொழுகி கொண்டிருக்கின்றாள் லக்ஷ்மி. அவளையறியாமல் அவளது கண்களில் இருந்து விழும் கண்ணீர் துளிகளும், சாணத்தோடு கலந்து விடுகின்றது. நிமிர்ந்து நிற்க முடியாத உடம்புடன், மெதுவாக ஏழ முயற்சித்தவள் மீண்டும் நிலத்தில் சரிகின்றாள். முற்றத்தில் யாரோ போவது தெரிய அம்மா யாராது.... இங்க கொஞ்சம் வாங்களே... என அழைக்கின்றாள் லக்ஷ்மி.

லக்ஷ்மி அழைத்த சத்தம் கேட்ட அந்த பெண் அவள் அருகில் வந்து என்னம்மா முடியாத நேரத்தில ஏன் நீங்க கஷ்டப்படுaங்க? பிள்ளைய வர சொல்லி இருக்கலாமே.... இன்டைக்கு லீவு தானே.... என அந்த பெண் சொல்ல. உடனே லக்ஷ்மி, எங்கம்மா இன்னைக்கு ஒருநாள் தானேம்மா பிள்ளைக்கு லீவு.

அவளுக்கும் வேலை இருக்குதானேம்மா. நானே மெதுவா செய்து முடிச்சிடுறேன்... என கூறிவிட்டு அந்த பெண்ணின் உதவியுடன் எழுந்து சென்று பக்கத்தில் இருந்த ஒரு கதிரையில் அமர முயற்சிக்கின்றாள்.

ஒருவாறு கதிரையில் அமர்ந்தவள், கட்டில் ஓரத்தில் தொங்கி கொண்டிருந்த சேலையை மெதுவாக எடுத்து கதிரையில் இருந்தவாறே உடுத்திக்கொள்கின்றாள். எழுந்து நின்று சேலையை அணியும் பாக்கியம் அவளுக்கு இல்லை. பாரிசவாதத்தால் அவளின் கால்கள் செயல் இழந்து விட்டது.

லக்ஷ்மியின் கணவன் கூலி வேலை செய்து கொண்டு வந்த பணத்தில் பிள்ளைகள் இருவரையும் படிக்கவைத்து ஆளாக்கினாள். இன்று அரசாங்க உத்தியோகம் கிடைத்து அவளுக்கென வாழ்க்கை அமைத்துக் கொண்டு இருக்கும் லக்ஷ்மியின் பிள்ளைகள். தான் பெற்றோருக்கு செய்ய வேண்டிய கடைமையை மறந்து விட்டார்கள். லக்ஷ்மிக்கு, அப்போதும் பிள்ளைகளை மறக்க முடியவில்லை. அவளின் பிள்ளைகள் அவளை பார்க்க வருவார்கள் என்ற நம்பிக்கை மட்டும் லக்சுமிக்கு நாளுக்கு நாள் அதிகரித்து சென்றது. பிள்ளைகள் வருவார்கள் என காத்திருந்தாள்.

வராமல் போகவே... காத்திருப்பு ஏக்கமாக மாறியது. அப்படியே லக்ஷ்மி, மரணப்படுக்கையை தழுவி கொண்டாள். லக்ஷ்மியின் உயிர் உலகை விட்டு பிரிந்து ஏக்கத்துடன் செல்கின்றது. தாயிற்குரிய கடமையை தாய் செய்தும் அவளது பிள்ளைகள், அவர்களது கடமையை மறந்து விட்டார்கள். நாமும் இன்னொரு லக்ஷ்மி உருவாக வழி செய்யாமல் இருப்போம்.

மஞ்சுளா புஸ்பராஜன்...-
சால்மஸ் ஹட்டன்