தொடர்கதை : நெருஞ்சியும் குறிஞ்சியும் (பகுதி - 7)

வேலாயுதம் தன் கோபத்தை மாப்பிள்ளையிடம் காட்ட முடியாமல் சாப்பாட்டில் காட்டிவிட்டு எழுந்து சென்றதும், கணவன் ராமநாதனுக்கு கை துடைக்க துண்டு எடுத்துக் கொடுப்பது போல் அவனருகில் போய் ‘என்னங்க நீங்க அவருக்குத்தான் அவனைப் பற்றி பேசினால் கோபம் வரும்ன்னு தெரியும்ல… அப்புறம் எதுக்கு சொன்னீங்க… சாப்பிடாமப் பொயிட்டாரு பாருங்க…”

“சாதி வீம்பு தண்ணி ஊத்தாதுன்னு உங்கப்பாக்கிட்ட சொல்லு செல்வி…” சத்தமாகப் பேசினான்.

“எதுக்கு கத்துறீங்க..? மெதுவாப் பேசுங்க…”

“ஆமா… ஆ…ஊன்னா என்னைய அடக்கப்பாரு… இந்த வயசுல இந்தாளு சாதியைத் தூக்கி சுமந்துக்கிட்டு என்னத்தை அள்ளிக்கிட்டுப் போகப்போறாரு… ஆமா… அவனை மொத்தமாவே அறுத்துக் கழுவிறனுமின்னு நினைக்கிறாரா..? “

“அது எதுக்குங்க இப்ப… கொஞ்சம் சும்மா இருங்களேன்… இந்தாங்க வெத்தலை… வாய்க்குள்ள வச்சி அமுக்குங்க… அப்பத்தான் எதுவும் பேசமாட்டீங்க…” என வெத்தலையை நீட்ட, “ஆமாடி எதாச்சும் கொடுத்து என் வாயை அடைச்சிரு…” என்றபடி வாங்கிக் கொண்டு அங்கு கிடந்த கட்டிலில் அமர்ந்தான்.

‘கேட்டது மாப்பிள்ளையாப் போச்சு... இல்லேன்னா இன்னைக்கு உண்டு இல்லைன்னு பண்ணியிருப்பேன்’ என்று மனசுக்குள் பொருமிக் கொண்டே கையில் எடுத்து வந்த வெற்றிலையை துண்டில் தேய்த்து... காம்பு கிள்ளி... நரம்பு எடுத்து... அதன் பின்புறத்தில் சுண்ணாம்பை நாலைந்து இடத்தில் தடவி... கொட்டப் பாக்கை வைத்து மெல்லச் சுருட்டி வாய்க்குள் அதக்கிக் கொண்ட வேலாயுதம்... அண்ணாந்து வானத்தைப் பார்த்தார்... நிலவைச் சுற்றி ஒரு வட்டம் தெரிந்தது... ‘கோட்டை கட்டியிருக்கு... இனி மழ பேஞ்சு என்னாகப் போகுது... கோடையா போடப் போறானுங்க....’ என்று நினைத்து சிரித்தபடி நட்சத்திரங்களை ரசிக்கலானார்.

மாடுகளிடம் கிடந்த வைக்கோலை ஓரிடத்தில் குவித்து... அவற்றை ‘இஞ்சே... ம்ம்ம்.. ‘ என்று வாலை முறுக்கி எழுப்பி விட, அவை முதுகை வளைத்து ஒரு நெளி நெளித்துவிட்டு ‘சர்...’ என மூத்தரத்தைப் பெய்ந்தன. ‘புது வக்க... உங்களுக்கு இறங்க மாட்டேங்குது...’ என்று திட்டிக் கொண்டே நகர்ந்த பஞ்சநாதன் வாசலில் தனியே அமர்ந்திருந்த வேலாயுதத்தைப் பார்த்ததும் அங்கு வந்தார்.

“என்ன வேலாயுதம்... பலமான யோசனையா இருக்கு?” என்று சிரித்தார்.

“ஆமா கோட்டை கட்டப் போறேன் பாரு... சாப்பிட்டு வெத்தல போட்டுக்கிட்டு இங்கிட்டு காத்தாட வந்து ஒக்காந்தேன்.... வானத்தைப் பாத்தேன்... கோட்டை கட்டியிருந்துச்சு... அப்படியே நச்சத்திரங்களை எண்ணிக்கிட்டு ஒக்காந்திருக்கேன்... ஒக்காரு... சாப்பிட்டியா...? கோழிக் கொழம்பு... கொஞ்சம் சாப்பிடு...”

“சாப்பிட்டேன்... படுக்கப் போனேன்... ஒண்ணுக்குப் பொயிட்டு படுக்கலாம்ன்னு வந்தேன்... மாடுக புது வக்கல்ல... அதான் திங்காம இழுத்துப் போட்டு படுத்திருந்துச்சுக... எழுப்பி விட்டு குமிச்சி வச்சிட்டு வாறேன்... ஆமா அறுப்பெல்லாம் முடிச்சிட்டே... இனி சின்னவன் வீட்டுக்கு அரிசி கொண்டுக்கிட்டு ஓடுவியே...?”

“ஆமா... செல்வி இருக்கும்போதே அவிச்சிரலாம்ன்னு பாத்தேன்... நாளக்கி காலயிலதான் அவிக்கணும்... சாதிச் சங்க போர்டு வேற வைக்க வர்றாக...”

“நானும் கேக்கணுமின்னு நினைச்சேன்... இந்தப் பயலுக வண்டியில் முன்னாடி பின்னாடியெல்லாம் சாதி பேரைப் போட்டு ஒரு மார்க்கமாத் திரியிறானுங்க... இதுல தலைவர் படம் வேற... அவரு சுதந்திரத்துக்கு போராடுன மனுசன்... அவரை சாதிக்குள்ள கொண்டு வர்றது நல்லாவா இருக்கு... இதுல சாதிப் போர்டு வேற... நல்லாயிருக்க ஊருக்குள்ள நாமளே எதுக்கு ஏழரையை இழுத்தாரணும்...”

“என்ன எழரையை இழுக்கிறோம்.... மத்த சாதிக்காரனுக தலைவரா வச்சிருக்கிற எல்லாருமே நாட்டுக்காகவும் சுதந்திரத்துக்காகவும் போராடுனவுகதானே... நம்ம பயக வச்சா தப்பா.... நம்ம சாதிக்குன்னு சங்கப் போர்டு வைக்கிறதுல என்ன தப்பு இருக்குன்னேன்... இப்பத்தான் ஒருத்தரு எனக்கு பாடம் சொன்னாரு... அடுத்து நீயா...?” வேலாயுதம் கோபமாக் கேட்டார்.

“யாரு செல்வி வூட்டுக்காரரா...? அவருக்கிட்டயும்  சாதிக்காக சண்டை போட்டியா... ஏம்ப்பா.... அந்தாளு இங்க வந்து மாங்கு மாங்குன்னு வேல பாக்கணுமின்னு என்ன இருக்கு... சின்னவனுக்குத்தானே அரிசியெல்லாம் போவும்... அவன் வந்தானா... தேவையில்லாம உனக்கு ஓடியாந்து பாக்குற மனுசனுக்கிட்ட எதுக்கு சத்தம் போடுறே...?”

“அட நீ வேற... இதே வேற யாராச்சும் எங்கிட்ட பேசியிருந்தா வேற மாதிரி நடந்திருக்கும்.... மாப்ள பேசினாரு... பேசாம வந்துட்டேன்... ஆனா எனக்கு சாதியும் கௌரவமுந்தான் முக்கியம்... உனக்கு சாதி தேவையில்லை... எனக்கு அது தேவை...”

“சரி விடு... படுக்கப் போகயில எதுக்கு உங்கிட்ட தர்க்கம் பண்ணிக்கிட்டு... ஆமா பெரியாண்ணன் பொண்டாட்டி செத்துப் போச்சாமேப்பா... “

“ஆமா... கேள்விப்பட்டேன்... நாளைக்கி பத்து மணிக்கு மேல போயிட்டு வருவோமா...?”

“சரி போவோம்... எனக்கு ஒறக்கம் வருது... “ என்றபடி பஞ்சநாதன் கிளம்ப, திண்ணையில் சாய்ந்து கைகளை தலைக்கு வைத்தபடி வானம் பார்த்தார்.  விண்மீன்கள் சில மெல்ல நகர்ந்து கொண்டிருந்தன. மேகத்தோடு நிலவு கண்டொழிந்து விளையாடியது. ஒரு ஏரோப்பிளேன் சிவப்பு விளக்கு மினுங்க போய்க் கொண்டிருந்தது.

அப்பத்தாவின் கத்தலை பொருட்படுத்தாமல் உள்ளே சென்ற அபி, ‘கண்ணண்ணா... ‘ என்று அவனருகில் அமர்ந்து மற்றவர்களை ‘வாங்கண்ணா’ என்றாள்.

“வந்ததும் உன்னைத்தான் கேட்டேன் தெரியுமா..? நீ டியூசன் பொயிட்டேன்னு அம்மா சொன்னாங்க...”

“நான் எங்கே போனேன்... அம்மாதான் விரட்டி அடிச்சாங்க... ஆமா எங்க பாட்டி எதாச்சும் சொல்லியிருக்குமே...?” என்றாள்.

“அதெல்லாம் ஒண்ணும் சொல்லலை... “ வேகமாகச் சொன்னான் அம்பேத்கார்.

“ஏய்... போய் காலம்பிட்டு டிரஸ் சேஞ்ச் பண்ணிண்டு வாடி...” அவளை விரட்டினான் சாரதி.

“எங்கடா... அம்மு பொயிட்டாளா?” என சாரதியிடம் கேட்டாள் அபி.

“அவதான் போறா... இங்க உக்காந்து கதை அடிச்சிண்டிருந்டா... சும்மா வம்பிழுத்தேன்... முஞ்சியை தூக்கி வச்சிண்டு உள்ளாற பொயிட்டா... அம்மாவும் பின்னாலயே போயாச்சு...”

“எப்பப் பார்த்தாலும் அவ கூட சண்டை போட்டிண்டே இரு...” என்றபடி உள்ளே போனாள்.

“அதென்னடா... அம்மு..?” மெல்லக் கேட்டான் ஜாகீர்.

“எங்க வீட்ல எல்லாருக்கும் செல்லப் பேர் இருக்கு... அவளை எல்லாரும் அம்முதான் கூப்பிடுவாங்க...”

“அம்மு... கும்முன்னுல்ல இருக்கா...?” வேகமாகச் சொன்னார் பிரவீன்.

கண்ணன் முறைக்க, “சும்மா ஜாலிக்காகச் சொன்னேன்டா... அவங்க இனி அண்ணி... கேலியெல்லாம் பண்ணமாட்டேன்... ஆமா சாரதி... உனக்கென்னடா செல்லப் பேர்..?”

“நான் சொல்ல மாட்டேன்... அப்புறம் காலேசுல அதைச் சொல்லி கூப்பிடுவீங்க...”

“இல்ல சுபஸ்ரீ பார்த்தசாரதியை விட.... அம்முவோட உன்னோட செல்லப்பேரைச் சேர்த்தா நல்லா வருதான்னு பார்க்கத்தான் கேட்டேன்...”

“எம் பேரு பார்த்தாடா...? போதுமா..?”

“இதுல என்ன செல்லம் இருக்கு...? எம்பேரு அம்பேத்கார்... எங்க வீட்ல அம்பேத்துன்னு சுருக்கி கூப்பிடுவாங்க... நீங்க அம்பேத்.. அம்பேத்துன்னு சொல்லுவீங்க... பார்த்தசாரதி... பார்த்தா.... செல்லப் பேராம்...” எனச் சிரித்த அம்பேத்கார்.... “அம்மு பார்த்தா... ஆத்தி... சொன்னா வேற மாதிரியில்ல அர்த்தம் வருது...” என்று சிரிக்க எல்லாரும் சிரித்தனர்.

“ஏய் அபி... அங்க என்னடி பண்றே...? கோவில் பக்கம் போறோம்... வாறியா... இல்லையா..? வர்றதா இருந்தா அவளையும்  கூட்டிண்டு வேகமா வாடி...” சாரதி கத்த, எல்லாரும் எழுந்து வீதிக்கு வந்தனர்.

கொஞ்ச நேரத்தில் அபி வெளியில் வந்தாள். “எங்கடி அவ...? வரலையாமா...?” வருத்தத்தோடு கேட்டான் சாரதி.

“வரலைன்னு சொல்லிட்டா... நீ அவளை ரொம்பத்தான் படுத்துறே... பார்த்தா அங்கயும் போயி என்னைக் கேலி பண்ணிண்டு இருப்பான்... நான் எங்க ஆத்துக்கு போறேன்னுட்டா....” வருத்தமாய்ச் சொன்னாள் அபி.

“டேய்... ரொம்ப ஜாலியாப் பேசினாங்கடா... எதுக்குடா தேவையில்லாம கேலி பண்ணி அவங்களை கோபப்பட வச்சே.... போ... போய் நீ கூப்பிட்டா அவங்க வருவாங்க... போடா...” என்றான் கண்ணன்.

“அடப்போடா... ரொம்ப சீன் காட்டுறா... வாங்க நாம போவோம்...” என்று சாரதி நடக்க, மற்றவர்கள் அவன் பின்னே நடக்க... அபியும் கண்ணனும் சிரித்தபடி பேசிக்கொண்டு நடக்க....

சுபஸ்ரீ வேகமாக ஓடிவந்து அபியின் தோள் பிடித்துச் சிரித்து கண்ணனைப் பார்த்தாள்.

சுபஸ்ரீ ஓடிவந்த வேகத்தில் அபியின் தோள் பிடித்து கண்ணனைப் பார்த்ததும் “என்னங்க நீங்க... அவன்தான் கிண்டல் பண்றான்னா... அதுக்காக கோவிச்சிக்கிட்டு...”

“அலோ... அவரு எப்பவுந்தான் கிண்டல் பண்ணுவார்... அவர் பண்றச்சே எல்லாம் பொறுத்துண்டுதான் இருக்கோம்... அதுக்காக முன்னப்பின்ன தெரியாதவாவை வச்சிண்டு கிண்டல் செய்யலாமோ...?”

“இல்ல... எங்ககிட்ட நீங்க ஜாலியா பேசிக்கிட்டு இருந்தீங்க...? திடீர்ன்னு கோபம் வந்துச்சா அதான் கேட்டேன்...”

“வீட்டுக்கு வந்த மனுசாக்கிட்ட எங்க பாட்டி மாதிரி பேசச் சொல்றீங்களா? அவருக்கு எனக்குந்தான் மேரேஜ்ன்னு வீட்ல பேசி வச்சிருக்கா...? அதுக்காக எப்பவும் கேலி பண்ணிட்டு இருந்தா... இப்ப இருக்கிற மாதிரித்தானே மேரேஜ்க்கு அப்புறமும் இருக்கச் சொல்லும்... அப்ப எங்களுக்குள்ள வீணாவுல பிரச்சினை வராதா...? ஏன் டைவர்ஸ் வரைக்கும் கூட போகலாம்தானே...”

“எதுக்குங்க டைவர்ஸ் அது இதுன்னு... சாரதி ரொம்ப நல்லவன்... யாரையும் கஷ்டப்படுத்த விரும்பமாட்டான்... அத்தை பொண்ணுன்னு ஜாலியா பேசிட்டான் விடுங்க...”

அவள் ஒன்றும் சொல்லாமல் நடக்க, அபி கண்ணனைப் பார்த்து “கண்ணண்ணா... பாட்டி என்ன சொன்னாங்க..?” என்றாள்.

“ஏய் அதெல்லாம் ஒண்ணும் சொல்லலை... “ மழுப்பினான் கண்ணன்.

“இல்லை நீங்க மறைக்கிறீங்க... ஏய் அம்மு பாட்டி என்ன சொன்னா..?” சுபஸ்ரீயைப் பார்த்துக் கேட்டாள் அபி.

“என்னத்தை சொல்லப் போறா... ஆச்சாரம், அனுஷ்டானம்ன்னு அந்தக் காலத்து பல்லவி பாடினா... உடனே உங்கண்ணன் பிரண்ட்... அதான் உங்க கண்ணண்ணனுக்கு கோபம், அப்புறம் அத்தை சமாதானப்படுத்தி இவாளை உள்ளற கூட்டிண்டு வந்தா...”

“அது சரி... எப்பவும் பாட்டிக்கு இதே வேலையாப் போச்சு... சாதி அது இதுன்னு பேசிண்டு... படிக்கிற இடத்துல சாதி பாக்க முடியுமா...?”

“முடியாதுதான்... பெரியவா.... அதுலயே ஊறுனவா... காலையில் எழுந்து குளிச்சிண்டு சூரிய நமஸ்காரம் பண்ணிட்டான்னா பின்னே... ஆத்துக்குள்ள வர்ற ஒவ்வொண்ணையும் கவனிக்க ஆரம்பிச்சிருவா... அவா எல்லாம் அப்படியே வளந்தவாதானேடி... இதுல வருத்தப்பட என்ன இருக்கு...”

“அதுக்காக..?”

“அபி ஒண்ணும் பிரச்சினை இல்லை... பெரிய மனுஷி... என்ன சாதி... என்ன மதம்ன்னு கேட்கிறது தப்பில்லைதானே... அதுதான் பாட்டியும் பண்ணினாங்க... விடு...”

“இந்தப் பெரியவங்கதாண்ணே பிரச்சினையே...”

“எல்லா இடத்திலும் அப்படித்தான்... சாதி, சாதியின்னு சொல்றவங்க இருக்கத்தான் செய்வாங்க... ஏன் இவரு வீட்ல கூட சாதியில ஊறின பெரியவங்க யாராச்சும் இருப்பாங்க... நாளைக்கு நாம அங்க போனா.... இவாள்ளம் எதுக்கு இங்க கூட்டிண்டு வாறேன்னு கத்துவாங்க... எல்லாத்தையும் விலக்கிட்டு நமக்குப் பிடிச்ச பாதையில பயணிக்கணும்... அதுதான் என்னோட பாதை... என்னோட பயணம்... இங்க இவங்களுக்காக ஆச்சாரமா இருக்க நான், கல்லூரி பிரண்ட்ஸ் எல்லோருடைய வீட்டிலும் சாப்பிட்டிருக்கேன்... அது நமக்கான வாழ்க்கை... நண்பர்கள் சூழ் உலகம்... அதுல நீ எஸ்.சியா, நான் எப்.சி என்றெல்லாம் பார்க்க முடியாது... பார்க்கவும் கூடாது. அப்படிப் பார்த்தா அதுக்கு பேர் நட்பே இல்லை... முதல் தடவை என்னோட பிரண்ட் மீனா வீட்டுக்குப் போனப்போ அவங்க அப்பா, ‘தாயி நீயெல்லாம் இங்க வரக்கூடாது’ என்றார். எதுக்கு வரக்கூடாது... என்னோட பிரண்ட் வீடு... அவளோட அப்பா அம்மா எனக்கும் அப்பா அம்மாதான்.... அப்புறம் எதுக்கு வரக்கூடாதுங்கிறீங்க... சாதியால உயர்ந்தவள்ன்னா... அடப்போங்கப்பா... உங்க ரத்தம், என் ரத்தம் எல்லாம் ஒண்ணுதான்... நாளைக்கே நான் அடிப்பட்டுக் கிடந்து ரத்தம் ஏத்தினாலும் அதுல இது எப்.சி. இது பி.சி, இது எஸ்.டி எஸ்.சியின்னோ... இல்ல இது முதலியார், இது யாதவர், இது செட்டியார் அப்படின்னோ எழுதியிருக்கப் போறதும் இல்லை... இது எந்த உடம்புல ஓடுன ரத்தம்ன்னும் யாரும் ஆராயப் போறதுமில்லை... இந்தக் குரூப் ரத்தம் இருக்கான்னுதான் பார்ப்பாங்க... அந்த நேரத்துல அந்த ரத்தம் தேவை அவ்வளவுதான்... குப்பனோட ரத்தம் குருக்களுக்குப் பொருந்தலாம்... குருக்களோட ரத்தம் ஆல்பர்ட்டுக்குப் பொருந்தலாம்... ஆல்பர்டோட ரத்தம் முகமதுக்கும் பொருந்தலாம்... அப்ப நமக்கு சாதியும் மதமும் பெரிசாத் தெரிவதில்லை... உயிர்தான் பெரிசாத் தெரியும்... சாகக்கிடக்கிறவன் இந்துன்னு சொல்லி முஸ்லீமோ, கிறிஸ்டியன்னு சொல்லி இந்தோ ரத்தம் கொடுக்க மறுப்பதில்லை... நான் கொடுக்கிறேன்னு சாதி மதம் கடந்து நிறையப் பேர் முன்னால வருவாங்க... இது எல்லாத்திலும் இருந்தா நல்லாயிருக்கும்... அப்படின்னு பேசினதும் என்ன அழகாப் பேசுறேம்மா... ஆனா ஊரு உலகம் என்ன பேசும் தெரியுமா? என்றார் ஆற்றாமையுடன். யார் பேசினா என்னன்னு நான் அவங்க வீட்டில் சாப்பிட்டேன். எனக்கு ஒண்ணும் ஆகலையே... அதான் சொல்றேன் பெரியவங்க அவங்க பாதையில பயணிச்சு நிறுத்தத்தை நெருங்கிக்கிட்டு இருக்காங்க.. அவங்க சாதி, மதத்தை சுமந்தது சுமந்ததுதான் போகும்போது நம்மக்கிட்ட இறக்கி வச்சாலும் அதை நாம தூக்கி சுமக்காம இறக்கி வச்ச இடத்திலேயே விட்டுட்டு போய்க்கிட்டே இருக்கணும்...” சுபஸ்ரீ நீளமாய் பேசி முடித்தாள்.

“அடேயப்பா... இப்படி நீ பேசினா அப்புறம் உனக்கு பரிசு கிடைக்காம வேற யாருக்குடி கிடைக்கும்... பாவம் எங்கண்ணன்... அவன் உன்னைக் கேலி பண்ணினா நீ அவனை பேசியே கொன்னுருவேன்னு நினைக்கிறேன்.... நீ சொன்னது எல்லாம் உண்மைதான்டி அம்மு... உன்னை மாதிரித்தான் நானும் சாதி மத வட்டத்துக்குள்ள உக்காரப் பிடிக்காதவள்...”

‘என்னமாப் பேசுறா...? எப்ப்ப்....பா... பேசினாள்ன்னா மெய் மறந்து கேட்டுக்கிட்டே இருக்கலாம் போலவே’ என்று நினைத்தபடி, ‘உண்மைதாங்க... அருமையாப் பேசினீங்க... இந்தா இங்க வந்திருக்கானே அம்பேத்கார்... அவங்க ஊர் திருவிழாவுக்குத்தான் முதல்ல போனோம்... சாரதி வரலை... மத்தவங்கதான் போனோம்.... எல்லாருக்கும் கலர் கொடுத்தாங்க... நான் சாப்பாடு இல்லையான்னு கேட்டதும்... தம்பி நீங்கள்லாம் நம்ம வீட்டுல.... அப்படின்னு இழுத்தாங்க... அட போங்கங்க அங்கிட்டு சாப்பாட்டைப் போடுங்கன்னு பந்தியில போயி உக்காந்தா... சாப்பாடு போடுறவன்ல இருந்து எங்களைச் சுத்தி நின்ன அவனோட சொந்தங்கள் எல்லாம் எங்களை புதுசாப் பாக்குற மாதிரி பார்த்தாங்க... அதுல ஒரு பொம்பளை...” பேச்சை நிறுத்தி சுபஸ்ரீயைப் பார்த்தான். அவள் ஒன்றும் பேசாமல் நடக்க, “சாரிங்க... எப்பவும் போல பொம்பளைன்னு சொல்லிட்டேன்... நீங்களெல்லாம் டீசெண்டா பேசுற ஆளுங்க... எங்க ஸ்லாங்க் அப்ப அப்ப இப்படித்தான்... ஒரு லேடி... பாருவே... அவனுங்கதான் சாப்பிடுறேன்னு சொன்னா இவங்க போடலாமா அப்படின்னு எங்க காதுபடவே சொன்னுச்சு... நாங்க வயிறு முட்ட சாப்பிட்டு கிளம்பினோம். நான் வீட்டுக்குப் போறதுக்கு முன்னாடி எங்கப்பாவுக்கு செய்தி போயாச்சு.... சாமி குத்தம் ஆயிடும்... நீ எப்படி அங்க சாப்பிடுவே.... முதல்ல குளிச்சிட்டு உள்ள வான்னு ஒரே கத்தல்... நானும் உன்னால் முடியும் தம்பி கமல் மாதிரி எதிர் பாட்டுப் பாடிப் பார்த்தேன்... முடியலை... தோளுக்கு மேல வளர்ந்த புள்ளையை அடிக்காதீங்க... என எங்கம்மா சொல்லும் வரை நீடித்தது. அப்புறம் அப்பாவுக்கும் எனக்கும் ரொம்ப பேச்சு வார்த்தை இல்லை... ஆனாலும் நான் பிரண்ட்ஸ் வீடுகளுக்குப் போறதோ... சாப்பிடுறதோ குறையலை.... எதுக்காக நான் மாறணும்... சாதி சாதியின்னு திரியிற இந்த சமூகம் மாறட்டும்... இந்தச் சமூகத்தை மாற்றுவதில் என்னோட பங்கு சிறதளவேணும் இருக்கணும்ன்னு ஆசைப்படுறேன்... பார்க்கலாம்”

“ம்... ரெண்டு புரட்சியாளருக்கு இடையில் நான் மாட்டிக்கிட்டேன்...” என்று அபி சிரிக்க, சுபஸ்ரீ எதுவும் பேசாமல் நடக்க, சாரதி ‘கண்ணா வேகமாக வாங்கடா... அப்புறம் பேசிக்கலாம்’ என்று கத்த, நடையின் வேகம் கூடியது.

பெருமாள் கோவில் கோபுரம் விளக்கு வெளிச்சத்தில் ஜொலித்தது.

சுதந்திரத்துக்குப் போராடி, தன்னுயிரை பீரங்கிக் குண்டுக்கு இரையாக்கிய வீரனின் படம்... சீறும் சிங்கம்... சாதிக்கட்சிக்கான கொடி... அந்தச் சாதியைச் சேர்ந்த சினிமா நடிகரின் படம் என எல்லாம் வரையப்பட்டு முக்கியஸ்தர்களின் பெயரையும் சுமந்து புதிய மாலை போடப்பட்ட அந்த சாதிச் சங்கப் பலகை ஜொலித்தது. அருகே கொடி மரத்தில் கட்டப்பட்ட கொடி காற்றில் பறந்தது.

“எனக்கு இன்னைக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்குய்யா... நம்ம சாதிப் பசங்க இவ்வளவு ஆர்வமா சாதியை கொண்டாடுறதே பெருமைதானே... இன்னைக்கு அம்புட்டுப் பயலுக வண்டியிலயும் சாதியும் அரிவாளும் தலைவரோட படமுமா இருக்கு...  அன்னைக்கு கல்யாணப் பத்திரிக்கையில பேர் போட்டா போதும்ன்னு சொன்னோம்... இன்னைக்கு இருக்கிற இளைய தலைமுறை சாதியோட போடுது... சாதி உயிர்ப்பா இருக்கணும்ய்யா... இங்க இந்த போர்டு வைக்க ரொம்ப தீவிரமா முயற்சி செய்தது நம்ம வேலாயுதம்தான்... அவரு நம்ம சாதிச் சங்கத்துக்கு இந்த ஊரு தலைவரா இருக்கது பெருமையான விஷயம்... இனி நம்ம சாதித் தலைவரோட ஒவ்வொரு பிறந்தநாளையும் நீங்க மிகச் சிறப்பாக் கொண்டாடணும்...” என்று பிரசிடெண்ட் பேசிக் கொண்டிருக்க, அப்போது வேகமாக வண்டியில் வந்த மற்றொரு சாதிப் பசங்க மூணு பேர் “ டேய் மாப்ள... அந்த இடத்தைப் பாரு... சரியா வருமா... நம்ம போர்டு சும்மா அங்க இருந்து பாத்தாலே தெரியணும்... கரெக்டா இடம் பாரு... “ என்று சொல்லியபடி இறங்க, அவர்களின் பைக்கில் இன்னுமொரு சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் சாதித் தலைவராய் சிரித்துக் கொண்டிருந்தார். அவருக்கு கீழே ரத்தச் சிவப்பில் ‘.................’வன்டா என எழுதப்பட்டிருந்தது.

“ டேய் மாப்ள... அந்த இடத்தைப் பாரு... சரியா வருமா... நம்ம போர்டு சும்மா அங்க இருந்து பாத்தாலே தெரியணும்... கரெக்டா இடம் பாரு... “ என்று மூன்று பேர் இறங்க, பிரசிடெண்ட் பேச்சை நிறுத்தினார். சுற்றிலும் வேடிக்கை பார்த்த ஊர் மக்களும்,  வெள்ளையும் சொள்ளையுமாக நின்ற பெரிசுகள் ஏதாவது பிரச்சினை வருமோ என்று யோசிக்க ஆரம்பித்தனர்.

“என்ன செல்லையா... ?” வேலாயுதம் வந்திருந்த மூவரில் ஒருவனைப் பார்த்துக் கூப்பிட்டார்.

“என்ன மாமா?” என்றான் கருப்புச் சட்டை போட்டிருந்தவன்.

“ஏம்ப்பா.... போர்டு வைக்கிறீங்களா? நம்மது முடிஞ்சதும் வந்திருக்கலாமே?”

“மாமா... பிரச்சினைக்காகவெல்லாம் வரலை மாமா... தப்பா நினைக்காதீங்க.... நீங்க போர்டு வச்சிட்டீங்க... நாளைக்கு நல்லது கெட்டதுக்கு வர்ற சாதி சனம்... இந்த ஊருக்குள்ள இருக்க நாலு சாதியையும் பற்றி தெரிஞ்சிக்கணுமில்ல... நீங்க மட்டும் வச்சிட்டா... மத்த சாதிக்காரனெல்லாம் ஒண்ணுமில்லாதவானாப் போயிடுவானுல்ல... எங்களால உங்களுக்கு பிரச்சினை வராது மாமா... நாம ஊருக்குள்ள அப்படியா பழகியிருக்கோம்... நீங்க இந்த மாதிரி சாதிப் போர்டு வச்சி, கொடி ஏத்தப் போறோம்ன்னு சொல்லியிருந்தா... நாங்களும் சேர்ந்து நின்னிருப்போம்... எதுவுமே சொல்லாம நீங்க மட்டும் பண்ணினா என்ன மாமா நியாயம்...? ஒவ்வொரு குடியிருப்புக்கும் தனித்தனி கோவில் இருந்தாலும் திருவிழா, பொங்கல்ன்னு எல்லாம் எல்லாருமா கொண்டாடுறோம்.... இப்ப சாதிப் போர்டு வைக்கிறதுலயும் எல்லாரும் ஒண்ணா வைக்கலாமே...?”

“உங்களை யாருப்பா வைக்க வேண்டான்னு சொன்னா...? இடம் பாக்குறது அப்புறம் பாக்க வேண்டியதுதானே...?”

“இப்ப என்ன மாமா ஆச்சு... நாங்க அங்கிட்டுப் பாத்துட்டு அளந்துக்கிட்டு போகப் போறோம்... அதுல உங்களுக்கு என்ன பிரச்சினை...?”

“டேய் என்னடா... இப்பத்தான் பேசிக்கிட்டு... அவுக சாதிக்கு போர்டு வச்சிட்டாங்கதானே... பின்ன நாம வச்சா இவங்களுக்கு என்ன... வாடா...” இன்னொரு சிகப்புச் சட்டை கோபமாகப் பேசினான்.

“என்ன ராசு... பேசிக்கிட்டு இருக்கும் போது தேவையில்லாமப் பேசுறே...?” கோபமாகக் கேட்டான் முத்துக்குமார். இவன்தான் இளைஞர் மன்றத் தலைவர்.

“இங்க பாரு முத்து... நீங்க பாட்டுக்கு விழா நடத்துங்க... நாங்க எங்க வேலையைப் பார்க்கிறோம்.... நாங்க டிஸ்டர்ப் பண்ண வரலை...” என்றான் ராசு என்கிற சிகப்புச் சட்டைக்காரன்.

“நீங்க வந்திருக்கிறதைப் பார்த்தா... பிரச்சினைக்கு வந்த மாதிரித்தான் தெரியுது...” என்றார் வேலாயுதம்.

“ஏய் வேலாயுதம்... எதுக்கு தேவையில்லாம பேசிக்கிட்டு... நாம செய்யும் போது அவனுக செஞ்சா என்ன... நீயும் அப்படித்தானே சொன்னே... பின்ன எதுக்கு தேவையில்லாம பேசிக்கிட்டு.... நாம எல்லாரும் ஒண்ணுதானேப்பா... சாதியால பிரிஞ்சி நிக்க வேணுமான்னு கேட்டா, நீங்களெல்லாம் குதிப்பீங்க... இப்ப நாம வச்சாச்சு... இனி அவங்க வைக்கட்டும்... அப்புறம் அடுத்த ரெண்டு சாதிக்காரனும் வைக்கட்டும்... இதெல்லாம் நடக்கும்ன்னு தெரிஞ்சதுதானே...” மெதுவாகச் சொன்னார் பஞ்சநாதன்.

“நீ வேறப்பா... எப்பப்பாரு எதாவது பேசிக்கிட்டு.... அவனுங்க செய்யட்டும் வேணாங்கலே... அதுக்கு இதுதான் நேரமா..? பேசிக்கிட்டு இருக்கும் போது பிரச்சினை பண்ற மாதிரி...”

“சரி விடு... அவனுங்க போகட்டும்... அப்புறம் பேசலாம்...” என்றார் பஞ்சநாதன்.

“இல்ல மாமா... நாங்க பிரச்சினை பண்ண வரலை...” என்று செல்லையா சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே, “ஏய் ராசு... அங்க என்ன பிரச்சினை..?” என்றபடி வண்டியை நிறுத்தினார் வாத்தியார் வாசுதேவன்.

“இல்ல சித்தப்பா... ஒண்ணுமில்ல...” தலையைச் சொறிந்தான் ராசு.

“போங்கடா... போயி வேலையைப் பாருங்க... நல்லாயிருக்க ஊருக்குள்ள தேவையில்லாத வேலை பாத்துக்கிட்டு... சுயமா சிந்திங்கடா... படிக்கிற வயசுல எதைச் செய்யணுமோ அதைச் செய்யிங்க... சில பேருக்கு வயசானாலும் புத்தி வராது... போங்கடா... போர்டு, கொடியின்னு தூக்கிக்கிட்டு திரிஞ்சீங்க... எல்லாப் பயலையும் வெட்டி பொலி போட்டுருவேன்...” என்றபடி வேலாயுதத்தை முறைக்க,  அவர் பார்வையை வேறு பக்கம் திருப்பிக் கொண்டார்.

ராசு தன் நண்பர்களுடன் வண்டியை எடுக்க, “ஊரைக் கெடுக்குறதுக்குன்னே இருக்குதுக.. போய்ச் சேராம...” என்றபடி வண்டியை நகர்த்தினார் வாத்தியார்.

பெருமாள் கோவிலுக்குள் போய் சாமி கும்பிட்டு பிரகாரம் சுற்றி வந்து வெளிப் பிரகாரத்தில் ஒரு ஓரமாக அமர, சாரதி கோவிலின் பெருமைகளையும் வரலாற்றையும் சொல்லி முடித்திருந்தான். அதுவரை அமைதியாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த அம்பேத்கார், “படிப்பு முடிச்சதும் எங்களுக்கெல்லாம் வேலை கிடக்காம தெருவுல திரிஞ்சாலும் உனக்கு மட்டும் வேலை இருக்கும் மாப்ள...” என்றான் சிரிக்காமல்.

“எனக்கு என்ன வேலை இருக்கு....?” சாரதி

“என்ன மாப்ள இப்படிச் சொல்லிட்டே... போட்டிருக்கிற சட்டையை கழட்டிட்டு வேஷ்டி, பூணூல், உடம்புல ஒரு துண்டைப் போட்டுக்கிட்டு “மாமி யாரு பேருக்கு அர்ச்சனை’யின்னு பேஷா சம்பாரிக்கலாமேடா...”

“ஏய்.... என்ன கிண்டலா...? இதெல்லாம் சரி வாரதுடா...”

“ஏன் வராது.... இன்னைக்கு நிலமைக்கு செலவில்லாத சம்பாத்யம்டா.... ஒரு அர்ச்சனைக்கு பத்து ரூபாய்... அப்புறம் என்ன...” சீண்டினான் பிரவீண்.

“சரி வாங்கடா... ஜாகீர் உள்ள வரலைன்னு வெளிய நிக்கிறான்... அங்கிட்டுப் போயி உக்காந்து பேசலாம்...”

“அவனைப் புரிஞ்சிக்க முடியலை... காலேஜ் போகும் போது வழியில இருக்க முருகன் கோவில் விபூதியை நம்ம கூட சேர்ந்து நெற்றியில இட்டுக்கிறான்... அப்ப நாம எதாவது சொன்னா அடப் போங்கடா.... உனக்கு முருகன் எனக்கு அல்லான்னு சிரிப்பான். ஆனா இங்க கோவிலுக்குள்ள வர்றதுக்கு யோசிக்கிறான்டா... சாரதி எவ்வளவோ கூப்பிட்டும் வரலைன்னு சொல்லிட்டான்...” என்றான் வருத்தமாய் அம்பேத்கார்.

“டேய்... அவனோட மனசு தெரியும்... ஆனா அவங்களுக்குன்னு ஒரு சில விதிமுறைகள் இருக்கும்... எதுக்கு அதை ஆராய்ந்துக்கிட்டு... ஒருவேளை அவனும் நம்ம கூட உள்ள வந்து நாம பேச்சு வாக்கில ஜாகீர்ன்னு சொல்லி, யாராவது கேட்டாங்கன்னா உடனே முஸ்லீம் பையனை எதுக்கு நம்ம ஐயர் மகன் கோவிலுக்குள்ள கூட்டியாந்திருக்கான்னு பேசுவாங்க... வீணாவுல எதுக்கு பிரச்சினை... வாங்க போகலாம்....”

வெளியில் வந்து எல்லாருமாக அருகில் இருந்த பூங்காவில் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தனர். “சாரதி நாங்க நைட்டே கிளம்புறோம்டா... “ என்றான் கண்ணன்.

“ஏன்டா... காலையில பிள்ளையார்பட்டி பொயிட்டு அப்புறம் போகலம்டா... நைட் எங்க பழைய வீட்ல போயி தங்கலாம்...” என்றான் சாரதி.

“இல்லடா... நாளை மறுநாள் நடவு இருக்கு... நாளைக்கு நாத்துப் பறிக்க ஆள் வருதுன்னு அப்பா சொன்னாரு... நானும் இருந்தா வேலை ஆட்களோட என்னால முடிஞ்சளவு நாத்துப் பறிச்சி வைக்கலாம்... அப்பா வரும்போதே சொல்லித்தான் விட்டாரு...”

“அட.... விவசாய வேலை எல்லாம் தெரியுமா உங்களுக்கு...?” வேகமாகக் கேட்டாள் சுபஸ்ரீ.

“உனக்குத்தான் சுடுதண்ணி வைக்கவே தெரியாது... விவசாயக் குடும்பத்துல பிறந்தவனுக்கு விவசாயம் தெரியாதா என்ன... மண்டு...” என்றான் சாரதி.

“சாரதி நீ சும்மா இரு... மறுபடிக்கும் அவங்க கோவிச்சிக்கப் போறாங்க... எனக்கு எல்லா வேலையும் தெரியுங்க... “ என்றான் கண்ணன்.

“கண்ணண்ணா... எங்க அம்மு எல்லா வேலையும் நன்னா பார்ப்பா... அவ சமைச்சா அவ்வளவு டேஸ்டா இருக்கும்... எங்கண்ணா அவளை சும்மா வம்புக்கு இழுக்கிறான்...” என்றாள் அபி.

“அதானே... எப்பவும் சாரதிக்கு அவங்களை எதாச்சும் சொல்லணும்... அடியேய் ஆயுசுக்கும் அவங்க கையாலதான் சாப்பிடணும்... தெரிஞ்சிக்க” எனச் சிரித்தான் ஜாகீர்.

“அண்ணா... பேஸ்புக்ல கலக்கலா எழுதுறீங்க... நான் என் பிரண்ட்ஸ்கிட்ட எல்லாம் எங்கண்ணன் எழுதியதுன்னு சொல்லி காட்டுவேன்...” என்றாள் அபி.

“அட ஏம்மா நீ வேற... நான் ரொம்ப நெருக்கமானவங்க தவிர வேற யாரையும் பிரண்ட்ஸா சேர்க்கிறதில்லை... சும்மாவே அப்பா கத்துறாரு... அதனால அதிகமா பேஸ்புக்ல இருக்கதில்லை... சரிடா சாரதி வாடா வீட்டுக்குப் பொயிட்டு சாப்பிட்டு கிளம்ப சரியா இருக்கும்” என்றான் கண்ணன்.

வீடு நோக்கி நடக்கும் போது “ஏய் அபி... அவரு ஐடி என்னடி...” மெதுவாகக் கேட்டாள் சுபஸ்ரீ.