சுவாமிஜி விவேகானந்தரின் சிகாகோ பேருரைகள் ....

கொலம்பஸ் அமெரிக்காவைக் கண்டுபிடித்த நானூறாம் ஆண்டு விழாவைக் கொண்டாடும் வகையில் மாபெரும் கண்காட்சி ஒன்று அமெரிக்காவிலுள்ள சிகாகோ நகரத்தில் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. அறிவியல், பொருளாதாரம் ஆகிய துறைகளில் வல்லவர்கள் கூடி பல பிரிவுகளாக அந்தக் கண்காட்சி நடத்தப்பட்டது. அப்படிக் கூட்டப்பட்ட இருபது துறைகளில் சர்வசமயப் பேரவை என்பதும் ஒன்று. சிகாகோ நகரில் சுமார் 4000 பேர் அமரக்கூடிய ஒரு அவையில் இந்த பேரவை நடந்தது. ஆண்டு 1893, செப்டம்பர் 11. இந்த நாளில் காலை 10 மணிக்கு மன்றம் கூடியது. உலகிலுள்ள பெரிய பத்து மதங்களிலிருந்து பிரதிநிதிகள் வந்து இதில் கலந்து கொண்டனர். இது பதினேழு நாட்கள் நடந்தன. சுவாமிஜி இதில் ஆறுமுறை பேசினார். வந்திருந்த பிரதிநிதிகளில் சுவாமிஜிக்கு மட்டுமே இத்தனை முறை வாய்ப்பு கொடுக்கப்பட்டது. முதல் நாள் நிகழ்ச்சியில் தங்களுக்கு அளிக்கப்பட்ட வரவேற்புக்கு பதிலளிக்கும் வகையில் சுவாஜி பேசிய பேச்சை இப்போது முதல் பகுதியாகப் பார்ப்போம். பலமுறை சுவாமிஜியைத் தலைவர் பேச அழைத்தும் அவர் பேசத் தயங்கிவிட்டுக் கடைசி பேச்சாளரகப் பேசிய பேச்சு இது. அவர் அமெரிக்க நாட்டு மக்களை அழைத்த விதமே அவருக்கு மிகப்பெரிய வரவேற்பைக் கொடுத்தது. இனி உரையைப் படியுங்கள்.....

"அமெரிக்க நாட்டு சகோதரிகளே! சகோதரர்களே!!

மகிழ்ச்சியும், அன்பும் நிறைந்த உங்களது வரவேற்புக்கு நன்றிகூற இப்போது நான் உங்கள் முன்பாக நிற்கிறேன். என் உள்ளத்தில் மகிழ்ச்சி பொங்குகிறது. அதை எப்படி வெளியிடுவது என்பதற்கு சொற்கள் வரவில்லை. உலகத்தின் மிகவும் பழமைவாய்ந்த துறவியர் பாரம்பரியத்தின் பெயரால் உங்களுக்கு நான் நன்றி கூறுகிறேன். உலகிலுள்ள எல்லா மதங்களுக்கும் அன்னைபோன்ற மூத்த மதத்தின் பெயரால் நன்றி கூறுகிறேன். பல்வேறு இனங்களையும், பிரிவுகளையும் சார்ந்த கோடிக்கணக்கான இந்துப் பெருமக்களின் பெயரால் நன்றி கூறுகிறேன்.

இந்த மேடையில் அமர்ந்துள்ள சர்வமத பேச்சாளர்களுள் சிலர் கீழைத்திசை நாடுகளிலிருந்து வந்துள்ள பிரதிநிதிகளைப் பற்றிக் குறிப்பிடும்போது, 'வேற்று சமய நெறிமுறைகளை வெறுக்காத பண்பினைப் பற்பல நாடுகளுக்கும் கொண்டுசென்ற பெருமை, தொலைவிலுள்ள நாடுகளிலிருந்து வந்துள்ள இவர்களைத்தான் சாரும்' என்று இங்கே எடுத்துரைத்தார்கள். அவர்களுக்கெல்லாம் எனது நன்றி. பிற சமயக் கொள்கைகளை வெறுக்காமல் மதித்தல், அவற்றை எதிர்ப்பின்றி ஏற்றுக் கொள்ளுதல், ஆகிய இரு பண்புகளை உலகத்துக்குப் புகட்டிய மதத்தைச் சார்ந்தவன் நான் என்பதில் பெருமை கொள்கிறேன். எதையும் வெறுக்காமல் மதிக்க வேண்டும் எனும் கொள்கையை நாங்கள் நம்புவதோடு, எல்லா மதங்களும் உண்மை என்று ஒப்புக் கொள்ளவும் செய்கிறோம்.

உலகிலுள்ள அனைத்து நாடுகளாலும் அனைத்து மதங்களாலும் கொடுமைப்படுத்தப் பட்டவர்களுக்கும், நாட்டைவிட்டு விரட்டியடிக்கப் பட்டவர்களுக்கு புகலிடம் அளித்த நாட்டைச் சேர்ந்தவன் நான் என்பதில் பெருமைப் படுகிறேன். ரோமானியர்கள் இழைத்த கொடுமையால் தங்களது ஆலயம் அழிக்கப்பட்ட அதே ஆண்டில் தென்னிந்தியாவுக்கு வந்து எங்களிடம் தஞ்சமடைந்த அந்தக் கலப்பற்ற இஸ்ரேல் மரபினர்களுள் எஞ்சி நின்றவர்களை மனதார ஏற்றுக் கொண்டவர்கள் நாங்கள் என்று சொல்லிக் கொள்வதில் பெருமைப் படுகிறேன். பெருமைமிக்க ஷோராஸ்டிரிய மதத்தினரில் எஞ்சியிருந்தோருக்கு அடைக்கலம் அளித்து, இன்னமும் பேணிக் காத்து வருகின்ற பெருமைக்குரிய சமயத்தைச் சார்ந்தவன் என்பதில் பெருமை கொள்கிறேன்.

என் அருமைச் சகோதரர்களே! பிள்ளைப் பருவத்திலிருந்தே நான் பாடிப் பயின்று வருவதும், கோடிக்கணக்கான மக்களால் நாள்தோறும் இன்றும் தொடர்ந்து ஓதப்பட்டு வருவதுமான பாடலின் ஒருசில வரிகளை இங்கு, உங்கள் முன்பாகக் குறிப்பிட விரும்புகிறேன்.

'எங்கெங்கோ தோன்றுகின்ற ஓடைகளெல்லாம்
இறுதியில் கடலில் சென்றடையும்
பான்மையைப் போன்றுலகோர் பின்பற்றும் தன்மையாலே
பின்பற்றும் நெறிபலவாய், நேர்வழியாய் சென்றும்
வளைந்து வளைந்து செல்வதுபோல் தோன்றினாலும்
பின்னர் முடிவிலே அவைகளெல்லாம்
ஈசன் எந்தை உனை அடையும் எனும் உண்மையினை
தேர்ந்திட்டோம் அதுவே உண்மையன்றோ!'

இதுவரையில் நடந்துள்ள மாநாடுகளில், மிகவும் சிறப்புடையதாகக் கருதக் கூடிய இந்தப் பேரவை, கீதையில் உபதேசிக்கப்பட்டுள்ள பின்வரும் அற்புதமான ஓர் உண்மையை உலகத்துக்குப் பிரகடனம் செய்துள்ளது என்பதைக் குறிப்பிட விரும்புகிறேன்; 'யார் எந்த வழியாக என்னிடம் வர முயன்றாலும், நான் அவர்களை அடைகிறேன். ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு வழியில் என்னை அடைய முயலுகிறார்கள், அவை எல்லாம் இறுதியில் என்னையே வந்தடைகின்றன.'

பிரிவினைவாதம், அளவுக்கு மீறிய மதப்பற்று இவற்றால் உண்டான மதவெறி, இவை இந்த அழகிய உலகத்தை நெடுநாளாக இறுகப் பற்றிக்கொண்டிருக்கின்றன. அவை இந்த பூமியை நிரப்பியுள்ளன; உலகை இரத்த வெள்ளத்தில் மீண்டும் மீண்டும் மூழ்கடித்து, நாகரிகத்தை அழித்து, எத்தனையோ நாடுகளை நிலைகுலையச் செய்துவிட்டன. அந்தக் கொடிய அரக்கத்தனமான செயல்கள் இல்லாதிருந்தால் மனித சமுதாயம் இன்றிருப்பதை விடப் பலமடங்கு உயர்நிலை எய்தியிருக்கும்.

அவற்றுக்கு அழிவு காலம் வந்துவிட்டது. இன்று காலையில் இந்தப் பேரவையின் ஆரம்பத்தைக் குறிக்க, மணியொன்று முழங்கியது. அந்த மணியோசைதான் மதவெறிகளுக்கும், வாள்கொண்டும், பேனா முனை கொண்டும் நடைபெறுகின்ற கொடுமைகளுக்கும், ஒரே குறிக்கோளைஅடைய பல்வேறு வழிகளில் பயணம் செய்து கொண்டிருக்கும் மக்களிடையே நிலவும் இரக்கமற்ற உணர்ச்சிகளுக்கும் அடிக்கப்படும் சாவுமணி என்று நான் திடமாக நம்புகிறேன்.

நன்றி:பாரதிபயிலகம்.