சில்லறை- சிறுகதை

மழை இன்னும் விட்டபாடில்லை, மாடியிலிருக்கும் 

ஜன்னல்கதவினை திறந்துவிட்டான் குபேரன், 

மேற்கிலிருந்து வந்த குளிர்க்காற்று அவனது முகத்தை 

இதமாக வருடிச் சென்றது, அந்த ஸ்பரிசம் அவனுக்கு 

பிடித்திருந்ததினால் சிறிது நேரம் ஜன்னல் வழியாகத் 

தெரியும் இருண்ட ஆகாசத்தை பார்த்துக் கொண்டே

இருந்தான். 

பக்கத்தில் இருக்கும் குளத்திலிருந்து வரும் தவளைகளின் 

சப்தம் குபேரனின் காதில் தெளிவாகக் கேட்டுக் 

கொண்டிருந்தது. மழை ஆக்ரோசமாக விடாமல் “ச்சோ” 

வென பெய்து கொண்டிருந்தது ஊரே இருளில் மூழ்கியிருந்தது, 

வானில் இடியும், மின்னலும் மாறி மாறி பேசிக் கொள்வதைப்

 போல் தொடர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தது, ஊரே மழையின் 

கட்டுக்குள் அடங்கியுள்ளது போன்ற உணர்வு குபேரனின் 

மனதில் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

பத்து நாட்கள் விடுமுறையில் சில தினங்கள் முன்புதான் 

டெல்லியிலிருந்து சொந்த ஊருக்கு வந்துள்ளான் குபேரன், 

இரயிலில் வரும் பொழுது அவன் இருந்த இரயில் பெட்டியில் 

தீ விபத்து ஏற்பட்டு பல பேர் உயிரிழந்ததில் குபேரன் 

எப்படியோ தப்பித்து வந்துவிட்டாலும் அந்த விபத்தில் 

பலியான குழந்தைகளின் முகங்களும், முதியவர்களின் 

முகங்களும், குபேரனின் மனதில் சுழன்றுகொண்டேயிருந்தனர். 

எல்லாவற்றையும் விட அவன் மனைவி லட்சுமி சொன்ன 

வார்த்தைதான் அவனை மிகவும் வாட்டி எடுத்தது.

இரயிலேயே செத்து தொலைஞ்சிருந்தா பணமாவது 

கெடச்சுருக்கும், நீ இருந்து என்னத்துக்கு, ஒரு 

பிரையோஜனமும் இல்லை எனக் கூறிவிட்டாள். யாருக்காக 

வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோமோ அவளே இந்த மாதிரி 

பேசியது குபேரனின் நெஞ்சில் பளுக்க காய்ச்சிய க

த்தியினால் குத்துவதை போன்றிருந்தது.

லட்சுமி ஏன் தன்னை புரிந்து கொள்ள மறுக்கிறாள் என 

தானாகவே புலம்பிக் கொண்டான். காலையில் மனைவி 

சொன்ன வார்த்தைகள் அவன் மனதில் தேளைப்போல் 

கொட்டிக் கொண்டிருந்தது.

இஞ்சினியரு மாப்ளேன்னு ஏமாந்து எங்கப்பா ஒனக்கு 

என்னைய கட்டிவச்சுட்டு செத்து போயிட்டாரு, இஞ்சினியரு 

படுச்சு என்னாத்துக்கு, புத்தகத்த மட்டும் வாங்கிவைக்க 

தெரியுது.. பணம் சேக்கத் தெரியாத ஒனக்கெல்லாம் 

ஏன் பொண்டாட்டி, அவன் அவன் எப்படி பொழைக்கிறான், 

பக்கத்து வீட்டு தனலட்சுமி எத்தாம் பெரிய வீடு கட்டிட்டா, 

அடுத்த தெரு கலைவாணியும் வீடுகட்ட போறாங்களாம் , 

நீயும் இருக்கையே,சில்லறைக்கு கூட லாயக்கில்லாம..

ஆகாசத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த குபேரன், 

ஜன்னல் கதவினை மூடினான். பின் தன் வாசிப்பு அறைக்கு 

வந்தபோது மதியம் லட்சுமி கிழித்து போட்ட நூத்துக்கும் 

மேற்பட்ட புத்தகங்கள் அறையெங்கும் சிதறிக்கிடப்பதைக் 

கண்டான்.

, கம்பனும், பாரதியும், ஷெல்லியும் கண்ணதாசனும், 

தஸ்தாயேவேஸ்கியும், டால்ஸ்ட்டாயும், விபூதிபூஷண் 

பந்தோபாத்யாய –வும் அறையெங்கும் மூலைக்கொருவராய் 

சிதறிக்கிடந்தனர். பொழுது விடிந்ததும், இங்கிருந்து கிளம்பி

விட வேண்டும், என அவனாகவே கூறிக் கொண்டே, கண்களை

 மூடி இரவோடும், மழையின் சப்தத்தோடும் ஐக்கியமானான்.

-----