மகாத்மாவின் பொறுமை

பொறுமை என்பது கடலினும் பெரிது என்று கூறுவர். பொறுமையே புகழை வளர்க்கும்;புண்ணியத்தை வளர்க்கும்.

நாம் கேட்டறிந்த பெரியவர்களில் பலர் இந்தப் பொறுமையை அணிகலமாகப் பூண்டு வாழ்ந்தனர். அப்படி பட்டவர்களில் மகாத்மா காந்தியடிகள் பொறுமையே வடிவமாகா திகழ்ந்தார். அதற்கு சான்றாக இதோ ஒரு கதை.

அவருடைய பெருமையைப் பலர் உணர்ந்திருந்த காலம் அது. ஒரு சமயம் அவர் சிறையில் இருந்தார். எப்போதும் அவர் தம்மை மறந்து தியானத்தில் அமர்ந்திருப்பார். இப்படித்தான் ஒரு நாள் தன்னை மறந்து நீண்ட நேரம் தியானம் செய்து கொண்டே இருந்து விட்டார். அவரைக் காவல் புரிந்தவனுக்கு பசி.

தினமும் இப்படிக் கண்ணை மூடிக்கொண்டு துன்பம் செய்கிறானே என்று எண்ணி, காந்தியடிகளைக் காலால் உதைத்து விட்டான். வேகமாக உதைத்தபடியால் மகாத்மா கீழே விழுந்தார். உதிரம் ஒழுகியது. பொறுமையை நன்கு கடைப்பிடித்த மகாத்மா எழுந்து, தம்மை உதைத்தவனுடைய காலைத் தடவி, "உமது காலை என் பல் குத்தியிருக்குமே? கடவுள் இவ்வளவு கொடுமையான பல்லை அமைத்தற்கு வருந்துகிறேன். உனக்கு ஏதும் வருத்தம் உண்டாயிற்றோ?" என்று கண்ணீர் வடித்தார்."உதைத்த கால் வலிக்கிறதா?" என்று அழும் உத்தமருடைய பொறுமையையும் அவர் பெருமையையும் அந்தக் காவலன் அறிந்தான். அவன் மனம் குழைந்தது.

அவரின் காலில் வீழ்ந்தான், "பொறுமைக் கடலே! தங்கள் திருவாக்கினால் என்னை இரு வார்த்தையால் திட்டுங்கள்;நான் பெரிய குற்றம் செய்து விட்டேன். மன்னியுங்கள்" என்று கூறி வேண்டினான். அதற்கு காந்தியடிகள், "ஐயா! நீங்கள் வருந்த வேண்டாம். யார் மனமும் நோவாதபடி நடப்பதே அஹிம்சை. அந்த அஹிம்சை என்ற மாளிகையை அடைய விரும்புகிற நான், உம் மனம் நோவ எப்படி திட்டுவேன். கடவுள் உமக்குக் கருணை செய்வாராக!" என்றார். அந்தக் காவலன் அவரைப் பலமுறை தொழுதான். அவன் மனம் அவரை மனிதத் தெய்வமாக எண்ணியது.

உதைத்த காவலனை காந்தியடிகள் அவனைத் திட்டியிருந்தால் அவன் திருந்தி நல்வழிப்பட்டிருக்க மாட்டான், மகாத்மாவின் பொறுமை, இப்படிப் பல மனிதர்களை மாற்றியிறுக்கிறது. ஆக பொறுமையை எங்கள் வாழ்விலும் கடைப்பிடித்து வாழ்வோமாக.

நன்றி சாதிக் மிக மிக நல்ல சிறு கதை மிகவும் அருமை நன்றி.