கவிதை கஃபே : விரல்கள் கோதும் மழைப் பகல்!

by **rammalar** Wed 27 Feb 2019 - 14:34

இரவை வைத்திருக்கிறது
உன் மடி.
உன்விரல்கள் கோத
கிடைக்கும் மழைப் பகல்.
மெல்லிசைப் பாகில்
ஊறி மிதக்கும்
உன் வார்த்தைகள்,
என் பிறையின்
மீந்த வெற்றிடத்தில்
நிரம்பும்
உன் புன்னகை
பாதங்களடியில்
சருகாய் உடைகிறது காலம்,
காத்திருப்பின்
கடைசி இழையைத்
தட்டிச் செல்கின்றன
தட்டான்கள்.
-----
- ஜா.பிராங்க்ளின் குமார்,
-
---------------------------

உணர்விருக்கை
--
பேருந்து நிறுத்த
சிமெண்ட் இருக்கையிடம்
இருக்கக் கூடும்
எண்ணற்ற கதைகள்
முக்கிய சாலையிலிருந்து
ஒதுங்கி நிற்கும்
கிராமத்து மாந்தர்களின்
நடைப்பயணக் குறிப்புகள்
சுமை தூக்கிகளாய்
பள்ளி செல்லும்
சின்னஞ் சிறுசுகளின்
கண்களில் மின்னும்
வண்ணக் கனவுகள்
“என் ஆளு வருவா
நீ போடா மாப்ள’
காத்திருக்கும்
இளவட்டங்களின்
இனிய அவஸ்தைகள்
ஜன சந்தடிகள்
எதுமற்ற போதுகளில்
தனிமையில் காயும்
நண்பகலின் வெறுமை
அடக்கி வைப்பார்
யாரும் இல்லாமல்
துள்ளி நடமிடும்
மேகக் குழந்தையின்
வியர்வைக் கதைகள்
கூடவே..
கூப்பிடும் தூரத்தில்
இல்லாத நீ
அருகினில் அமர்ந்து
கைகோர்த்துப் பேசுகின்ற
பல கதைகளும்
-
-கல்யாணி சுரேஷ்
-
------------------------

உயிர்த்தெழுதல்
---
போய்ச்சேருமிடத்தில்
புதிதாய் ஒன்று
இருக்குமென்று
ஆறுதல் சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள்
அம்மா.
புறப்படும்போது
வாகனமொன்றில்
அடிப்பட்டு இறந்த
வீட்டு புனைக்காக
விட்டுவிட்டு அழுதுகொண்டிருந்தான்
குட்டிப் பையன்.
பயணம் முழுவதும்
அநேகர் மனதில்
மீண்டும் மீண்டும்
உயிர்த்தெழந்து
மரித்துக் கொண்டிருந்தது.
அந்தப் பூனை.
-
----
- செல்வராஜ் ஜெகதீசன்
-
------------------------------

சித்திரம்!
--
கடலின் ஈரத்தைச்
சுமந்து வருகிறது
அலைகள்
அலையின் ஈரத்தைக்
கவர்ந்து செல்கிறது
காற்று
காற்றின் ஸ்பரிசத்தில்
அலை. அலையாய்க்
கடலின் நுண்சித்திரம்
ஆங்கோர் வீட்டின்
சுவரெங்கும்!
---
-ஒவியர் அ.செல்வம்
------------------
நன்றி - கல்கி