கொல்லத் துடிக்குது மனசு..! பகுதி - 14

மிக்க நன்றி இஃப்ஹாம்..

நன்றி சம்ஸ் தம்பி..!

குறைந்த நேரத்தில் பார்வதி அம்மாளுக்கு விக்னேஷை மிகவும் பிடித்ததற்கான காரணம் விக்னேஷுக்குத் தெரியவில்லை.

மனிதமனத்துக்கு ஒரு விசித்திரமான குணமுண்டு. யாரையாவது முதல் முறை பார்த்த பின் சட்டென்று மனதுக்கு மிகவும் பிடித்துவிடும். அதற்குக் காரணம் என்ன என்பதைஉணர முடியாது. அதே சமயம் ஒரு சிலரை முதல் பார்வையிலேயே சுத்தமாகப் பிடிக்காமல் போய்விடுவதும் உண்டு.

பார்வதி அம்மாளுக்கும் அதே மனநிலைதான் எனினும் அவளின் ஆழ்மனதில் பதிந்து விட்ட இளம்வயது நண்பன் ( இவள் மட்டும் மனதுக்குள் காதலித்திருந்தாள். ) ஒருவனுடைய முகச்சாடையில் விக்னேஷ் இருந்ததால் தானோ என்னவோ அவனிடம் மிகவும் அன்புடன் பேசிப் பரிவுடன் உபசரித்தாள்.

பரபரப்பாய் அவனுக்காக தோசையும் தேங்காய்ச்சட்டினியும் மணம் மிக்க தோசைப்பொடியும் வைத்து அன்புடன் பரிமாறினாள். நீலமேகத்தைப் பற்றி மேலும் பேசிக்கொண்டே விக்னேஷும் தமது சொந்த இல்லத்தில் பழகுவது போலப் பேசிப்பழகினான்.

சிற்றுண்டியை முடித்ததும் ’’ சரிம்மா நான் கிளம்புகிறேன். இனி அடிக்கடி கும்பகோணம் வருவேன். உங்களுக்கு யாரும் இல்லை என்று மனதில் எந்த கவலையும் வேண்டாம். நான் இருக்கேன்.’’ என்று கூறிப்புறப்படும் சமயம், ‘’ தம்பி உங்கள் போன் நம்பரும் முகவரியும் குறிச்சுக் கொடுங்க ‘’ என்ற பார்வதி அம்மாள் ஒரு காகிதத்துண்டைஎடுத்து விக்னேஷிடம் நீட்டினாள்.

'என்னிடம் விசிட்டிங் கார்ட் இருக்கும்மா '' -என்றவன் தனது பர்சில் இருந்து கார்டை எடுத்துக் கொடுத்தவன் பார்வதி அம்மாள் நீட்டிய காகிதம் வித்தியாசமாய் இருக்கவே கையில் வாங்கிப் பார்த்தான்.

அது ஒரு கொரியர் கம்பெனியின் மெமோ ரசீது.

ஃப்ளாஷ் ஃபாஸ்ட் கொரியர் நிறுவனத்தில் இருந்து வீட்டுக்கு வருகை தந்து இல்லம் தாழிட்டு இருந்ததற்கான நினைவுறுத்தும் காகிதம்.

’’ ஏன்மா..? நாலைந்து மாதம்முன் எதுவும் கொரியர் வந்ததா..? ‘’ – விக்னேஷ் கேட்டான்.

‘’ தெரியாதுப்பா.. நான் மனம் சரியில்லாம அவங்க போயிட்ட வேதனையில என் தங்கை வீட்டுக்கு திருச்சிக்குப்போயிருந்தேன். அங்க ஒரு மாதம் இருந்துட்டு வந்தப்ப. வீட்டுக்குள் இந்த காகிதம் கிடந்தது. கதவு இடுக்கு வழியா போட்டு இருந்தாங்க.’’ – சோகமுடன் பார்வதி அம்மாள் கூறினாள்.

’’ இது கொரியர் டெலிவரிக்கு வந்து வீடு பூட்டி இருந்ததாக ரிமைண்ட் செய்யும் நோட்டீஸ் அம்மா. நீங்க வந்தபின் அந்த கொரியர் பத்தி விசாரிக்கலையா..? ‘’ – எதையோ யோசித்தவாறு விக்னேஷ் கேட்ட கேள்வி பார்வதி அம்மாளுக்கு மீண்டும் தன் கணவன் நினைவைக் கொண்டு வந்து கண்ணீர் திரண்டது.

‘’ ஹூம் .. அவரே போயிட்ட பின் எது பத்தியும் கவலைப்பட என்ன இருக்குப்பா..? ‘’ – என்றவள் அவன் காபி குடித்துவைத்த கப் சாசரைக் கொண்டு சமையலறைக்குப் போனாள்.
அந்த கொரியர் சென்னையிலிருந்து அனுப்பப்பட்டு இருந்ததைக் கண்டறிந்த விக்னேஷ் அந்த மெமோ காகிதத்தைப் பத்திரப்படுத்திக் கொண்டான்.

‘’ சரிம்மா நான் புறப்படறேன் ’’ என்று பார்வதி அம்மாளை வணங்கிப் புறப்பட்டவனை பார்வதி அம்மாள் ’’ ஏன்ப்பா லேப்டாப் கொண்டு போவதாக சொன்னாயே ‘’ என்று நினைவு படுத்தினாள்.

‘’ இல்லைம்மா.. தேவையான தகவல்களை நான் சேகரித்துக்கொண்டு விட்டேன். ‘’ என்றவன் தன்னிடமிருந்த பாக்கெட் ஹார்ட் டிஸ்கைக் காட்டினான்.

’’ சரிப்பா அடிக்கடி வந்துபோங்க தம்பி ‘’ என்று விடைகொடுத்தாள் பார்வதி அம்மாள்.

தனது அறைக்கு வந்தவன் தனது லேப்டாப்பில் அனைத்துத் தகவல்களையும் பத்திரப்படுத்திக் கொண்டு வசந்தியைத் தொடர்பு கொண்டு தான் அடுத்த நாள் காலை சென்னை வருவதைக் கூறிவிட்டு அவளிடம்சில விவரங்களைக் கேட்டு அறிந்துகொண்டான்.

தான் மிகவும் எதிர்பாராத பல வியப்பான தகவல்கள் கிடைத்த திருப்தியில் நிம்மதியாக உறங்கிய விக்னேஷ் அதிகாலையில் ஹோட்டலைச் செக் அவுட் செய்து திருச்சிக்குச் சென்று அங்கிருந்து விமானத்தில் புறப்பட்டு காலை எட்டு மணி அளவில் சென்னை வந்தடைந்தான்.

தனது அறைக்குச் சென்று குளித்து ஃப்ரெஷ் ஆகி தனது அலுவலகத்திற்கு வந்தவன் என்றும் இல்லாத பேரழகுடன் புதிய உடையில் நாணமும் புன்முறுவலும் அழகு சேர்க்க வசந்தி இவனை வரவேற்றாள்.

’’என்ன இன்னைக்கு எதுவும் விசேஷமா வசந்தி..? ’’ - அவள் அழகைக் கவனித்தும் கவனியாத பாவனையுடன் கேட்டான் விக்னேஷ்.

‘’ இன்னைக்குஎன் பிறந்த நாள்னு தெரியாதா விக்னேஷ் ..? ‘’ - ஏமாற்றம் வசந்தியின் குரலில் தெரிந்தது.

‘’ ஓ ஐயாம் சாரி வசந்தி...மெனிமோர் ஹாப்பி ரிடர்ன்ஸ் ஆஃப் தி டே .. ‘’ - என்றவன் அவள கன்னத்தைத் தட்டி கண்ணடித்துப் புன்னகைத்தான்.

‘’ அவ்வளவு தானா ...? பரிசெதுவும் இல்லையா ...? ‘’ - வசந்தியின் குரல் சன்னமாக ஒலித்தது.

தான் விரும்பும் ஒருவன் தன் பிறந்த நாளை மறந்து விடும் சோகமும் அறிந்த பின்னும் ஒரு சின்ன மலராவது பரிசாக அளிக்க மறந்தால் பெண்ணின் மனம் எத்தனை வேதனைப்படும் என்பதை நாமும் ஒரு பெண்ணாகப் பிறந்தால் தான் உணரமுடியும்..

ஏமாற்றத்தை விழுங்கிக்கொண்டாள் வசந்தி.

‘’ அட என் செல்லம் வசந்தி... நான் நினைச்சால் உனககு நாற்பதினாயிரம் கோடி ரூபாய் உனக்கு பிறந்த நாள் பரிசாகத்தரமுடியும் .. தெரியுமா ..? - என்ற விக்னேஷ் அவளைப்பார்த்து மீண்டும் கண் சிமிட்டினான்.

வியப்பால் அதிர்ந்தாள் வசந்தி.

துடிப்புகள் ..தொடரும்..!

எப்படி அடைகிறான் அந்தனை பணம் என்று கேள்வியோடு காத்திருக்கச் செய்கின்ற தொடர் அருமையான ஆழுமை கததையில் கருவின் விருத்தி கொண்டு செல்லும் விதம் ரசனை மிக்கதாக இருக்கிறது தொடருங்கள் அண்ணா மறு பகுதிக்காக காத்திருக்கிறேன்