அழகிய நாட்கள்

by *சம்ஸ் Thu 20 Jan 2011 - 14:00

பள்ளி நாட்களைப் போலாகிவிட்டன கடந்த சில மாதங்கள். பள்ளிக்குச் செல்லும் குழந்தைகள் எப்படி வீட்டை விட்டுக் கிளம்புவதற்கு எவ்வளவு தயங்குவார்களோ, அதே போல் தயங்குகின்றன என் கால்கள். தேர்வு இறுதி நாட்களில் தேர்வை முடித்துவிட்டு குழந்தைகள் வீடு நோக்கி ஓடி வருவதைப் போல வீடு நோக்கி விரைகிறேன். எல்லாம் எங்கள் செல்லத்திற்காக..

குழலினிது யாழினிது என்பர் தம் மக்கள்
மழலைச் சொல் கேளாதார்

என்பதன் பொருளை அனுபவிக்கும் பொழுது தான் மேலும் உணர்கிறேன்.

அலுவலகம் முடித்து வீட்டில் காலெடுத்து வைக்கும் பொழுதே, "ஹேய்ய்ய்ய்ய்ய்" என்ற 7 மாத மகனின் குரல் வரவேற்கின்றன. அந்தக் குரலை எழுப்புகையில் அவன் முகத்தில் தான் எவ்வளவு மகிழ்ச்சி, பெருமிதம்? கை கால்களை ஆட்டிக் கொண்டு தூக்கச் சொல்லி கேட்டு, நான் தூக்கிய பிறகு "எப்பூடி" என்று அவன் தாயை நோக்கி விடும் பார்வையை எங்கே கற்றான்?

குழந்தையின் ஒவ்வொரு நாளைப் பார்க்கும் பொழுது இயற்கையைத் தான் வியக்கத் தோன்றுகிறது. யாரும் சொல்லிக் கொடுக்காமலேயே ஒவ்வொரு செய்கையையும் எப்படிக் கற்றுக் கொள்கிறார்கள்?

"ஏங்க.. நம்ம தங்கம் குப்புற விழ முயற்சி பண்றாங்க.." என்று அலைபேசியில் அழைத்துக் கூறும் மனைவியின் குரலில் தான் எவ்வளவு ஆனந்தம்!!

ஒரு காலை எடுத்து மற்றொரு கால் மேல் போட்டு இடுப்பை ஒரு பக்கமாகத் திருப்பும் முயற்சியை தொடர்ந்து செய்து கொண்டே இருப்பார்கள். முயற்சியில் வெற்றி பெற்று குப்புற படுத்த பிறகு, அந்த அதிர்ச்சியில் ஒரு சிணுங்கல். மீண்டும் நாம் நேராகப் படுக்க வைத்தால் மீண்டும் குப்புற விழும் முயற்சி. சில நாட்களில் குப்புற விழுவதில் தேறியவுடன் ஒரு வெற்றிச் சிரிப்பு வரும் பாருங்கள்!!

மற்றொரு நாள். மீண்டும் ஒரு அலைபேசி அழைப்பு அலுவலகத்தில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது..

"என்னங்க.. நம்ம செல்லம் 'ம்மா'னு சொல்றாங்க" குரலில் பூரிப்புடன்..
"ம்ம்.. சூப்பர்மா....." என்கிறேன் கம்மிய குரலில்..
"என்னங்க.. வேலையா இருக்கீங்களா.. ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்துச்சா.. அதான் கூப்பிட்டேன்.. நீங்க வேலை பாருங்க.. அப்புறம் கூப்பிடுங்க.."
என்று அழைப்பைத் துண்டிக்கும் பொழுது மனதில் வருத்தமும், நாமும் குழந்தை கூறும் முதல் வார்த்தையைப் பார்க்க வேண்டுமே என்ற ஆவலும் ஒரு சேர வருகிறது.

"ம்மா" என்றும்.. சில சமயங்கள் துல்லியமாக "அம்மா" என்றும் உச்சரிக்கக் கேட்கையில் வரும் மகிழ்ச்சி ஈடிணையற்றது தான். தமிழ் மொழியின் உன்னதத்தை உணர்ந்த தருணங்களுள் இதுவும் ஒன்று.

தாய்மார்களின் அர்ப்பணிப்பைப் புரிந்து கொள்ள குழந்தைகளுக்குச் சோறூட்டுவதைப் பார்த்தாலே போதும். காலை நீட்டி குழந்தையைப் படுக்க வைத்து கதை சொல்லிக் கொண்டே ஊட்ட ஆரம்பித்தால், ஒரு கிண்ணம் அளவு உணவு செல்ல அரை மணி எடுத்துவிடும்.

"அந்த ஆடு சாமீய்ய், என்ன பண்ணுச்சாம்.. காட்டுக்குள்ள போயிக்கிட்டு இருந்துச்சாம்.. அது ரொம்பப் பெரிய காடு சாமி.. ரொம்ப தூரத்துக்கு வெளிச்சமே இல்லியாம்.. அப்போ என்ன ஆச்சு தெரியுமா? ஒரு யானை வந்துச்சாம் சாமி... வந்தூ.. இந்த வாய் வாங்கிக்கோ.. யானை தெரியும்ல.. நீ தான் தும்பிக்கையை உடச்சு விட்டீல்ல (தும்பிக்கை இல்லாத அவன் யானை பொம்மையைக் காட்டி) அந்த யானை ஆட்டப் பாத்து என்ன சொல்லுச்சாம்.. என்ன நீ தனியாக் காட்டுக்குள்ள போயிட்டிருக்க.. நான் உனக்குத் துணையா வரட்டுமான்னு கேட்டுச்சாம்.. அதுக்கு அந்த ஆடு என்ன சொல்லுச்சாம்.. ஆமா சாமீ.. இன்னொரு வாய் வாங்கிக்கோ.." என்று மடியில் படுத்திருக்கும் மகனை நோக்கி, என் மனைவி கதை சொல்லி சோறூட்ட. அதை விழிகள் விரியக் கேட்கும் மகனைப் பார்ப்பதில் தான் எவ்வளவு சுவாரஸ்யம். உண்மையில் பார்க்கப் போனால் பெண்கள் பொதுவாகச் சிறந்த கதை சொல்லியாகத் தான் இருக்கிறார்கள்.

"ஏங்க நீங்க ஒரு நாள் கால்ல போட்டு ராகிக்கூலை ஊட்டுங்களேன்" என்று மனைவி கேட்டதற்கு, நானும் சரியெனத் தலையாட்டி விட்டு, முயற்சி செய்து ஊட்ட ஆரம்பித்தேன். ஓரிரு வாய் வாங்கிவிட்டு "புர்ர்ர்ர்ர்"ரென்று சிரித்துக் கொண்டே வாயை ஊதியதில் என் முகமெல்லாம் ராகிக்கூல் :)குழந்தையை வளர்ப்பதென்பது அன்னைமார்களுக்கு 24 மணி நேர வேலை என்றால் அது மிகையில்லை. துணைக்குப் பெரியவர்கள் யாரும் இல்லாத தனிக்குடித்தன சூழலில் என்றால் சொல்லவே வேண்டாம்.

"தவிழ முயற்சி செய்வது, பொம்மைகளைத் தொடப் பழகி எடுத்து விளையாட ஆரம்பிப்பது, பொம்மைகளுடன் பேச முயற்சி செய்வது, நாளடைவில் தாய் தந்தையிடம்.. "ஹே.... ஆ... " என்று பேச முயற்சிப்பது" என்று ஒவ்வொரு பொழுதும் புதிதாக மலர்கிறது. வேலை, தொழில் என்று வாழ்க்கை பரபரப்பாகச் சென்றாலும் ஒவ்வொரு நாளும் அழகாய் மலர்கின்றன. சில நாட்கள், அதிகாலையிலேயே துவங்கி விடுகின்றன. அதிகாலையிலேயே மகனிடம் விளையாட ஆரம்பிக்கும் நாட்களில் அலுவலகத்திற்கு கிளம்பும் பொழுது என் ஆரம்பகால பள்ளி நாட்கள் நினைவிற்கு வருகின்றன.

என்ன.. இப்பொழுது தந்தை நான், மகனைப் பார்த்துக் கொண்டே வீட்டை விட்டு வெளியே செல்கிறேன்.