எனக்குள் ஒரு மயக்கம்

by **Abdul Azeez** Wed 28 Sep 2016 - 10:37

இறைவா உன் முதல்
சோதனையின் அருள் புரியாமல்
நான் நாஸ்திகன் ஆனேன்.
அதில் வேதனை இருந்தது,
வெட்கப்பட காரணம் இருந்தது,
சில சமயம் வேடிக்கையாக கூட இருந்தது......

விழுந்தேன்-வாழ்கையில்
அடிமட்டத்திற்கே விழுந்தேன்,
அப்போது தான் புரிந்தேன்
'நான் எனும் நான்'
என்னில் இல்லை என்று.

உன் சோதனையால் வந்த வேதனை
என்னை சாதிக்க வைத்தது..
தனியாக இருந்த நான்
ஒரு சமூகம் ஆனேன்.

என்னைச் சுற்றி ஒரு சமூகம்
உழைத்னே;, போராடினேன்
என் குடும்பத்தை கூட மறந்தேன்
நல்லவன் என்று வாழ்த்துப்பாடி
பகைவர்களாய் ஆன
நண்பர்களை கண்டேன்.

என்னைச் சுற்றி இருந்த
சமூகத்தால்
என் குடும்பம் கூட 'தனி நபர்' ஆனது
வாழ்த்துப் பாட பல பேர்-
வாழ்கையை சொல்ல (?)
எவரும் இல்லை.
நான் நாஸ்திகனா, ஆஸ்திகனா
என்று கூடஎனக்கு புரியவில்லை,

உன் இரண்டாம் சோதனை வந்தது
என் பாதத்தை இழந்தேன்
என் அருமை தாயையும் இழந்தேன

தாங்க முடிய வில்லை
இறைவா!
உன்னுடன் கோபம் கொண்டேன்
மீண்டும் நான்
கவிதை எழுதினேன்
அதில் சில வரிகள்,

'இறைவா நீ சோதிப்பது
என்னைத் தானே?!
என் பிஞ்சு மகள் என்ன செய்தாள்
பசிக்கு பால் கேட்கிறாள்
கொடுக்க முடியவில்லை,
சோதனை எனக்கா-என் மகளுக்கா?'
என்று கேட்டேன்.

சோதனையின் வேதனையால்
காலம் கடந்தது,
அப்போது எனக்கு புரிந்தது
என்னை சுற்றி இருந்த
சமூகம் வெறும்- தனி நபர்கள்தான் என்று..
என் குடும்பமே நான் உருவாக்க
வேண்டிய சமூகம் என்று புரிந்தேன்
என் மனைவி இடத்தில்
என் தாயைக் கண்டேன்
தாய்க்கு பின் தாரம் என்ற
சொல்லின் அர்த்;தம் புரிந்தது,

காலம் கடந்தது
மீண்டும் ஆஸ்திகன் ஆனேன்
உன் சோதனை வந்தது
இயற்கை அனர்த்தம்
என்ற தோரணையில்

எல்லாம் இழந்தேன்
ஆனால் மனதில் வேதனை
வரவில்லை

அப்போது புரிந்தேன்
நீ என்னை பக்குவப்படுத்தி விட்டாய் என்று.
உன் சோதனைக்கு-நன்றி
இறைiவா !

ஏ.டப்.அப்துல் அஸீஸ்